quinta-feira, 29 de junho de 2023

furaram meu olho esquerdo

 

 
PSV jun 2023 

Furaram meu olho esquerdo.

Foi obra de uma doutora de olhos, cheia de sabedoria e segurança. Furou-me o olho esquerdo e colocou lá dentro uma pílula. A medicina é uma coisa extraordinária. Sempre se soube que um olho perfurado estaria cego para sempre; pois meu olho perfurado, espera-se, em breve há de ver mais e melhor.

Falta agora que a medicina produza uma pílula que ajude os homens a ver e compreender.

 

 

Mia maldekstra okulo estas borita.

Tio estis ago de doktorino pri okuloj, plena de saĝeco kaj memfido. Ŝi boris mian maldekstran okulon kaj enmetis pilolon. Medicino estas io eksterordinara. Oni ĉiam sciis, ke borita okulo estus blinda por ĉiam; sed mia borita okulo espereble baldaŭ vidos pli multe kaj pli bone.

Nun mankas, ke la medicino produktu pilolon, kiu helpas la homojn vidi kaj kompreni.


segunda-feira, 26 de junho de 2023

a professora

 

 
PSV 06/2023
 
 

Foi no portão de uma escola pública. Escola de criança pequena. No meu tempo se chamava jardim da infância; agora é ensino fundamental. Parei para olhar pela grade a criançada a brincar no amplo pátio ensolarado. Maior algazarra, maior beleza.

Foi quando chegou a professora apressada, cheia de pastas e sacolas. Quando as crianças a viram, acorreram todas gritando de alegria.  Todas queriam abraçá-la, e ela ficou presa no meio daquele alvoroço de amor. E cada pequeno recebeu o seu carinho.

Quando ela afinal pôde entrar, trazia no rosto um sorriso de pura felicidade.

Cá fora, a cena ficou enevoada para os meus olhos brandamente marejados...

 

La instruistino

 

Tio okazis antaŭ la pordego de publika lernejo. Lernejo por etaj infanoj. Iam oni nomis ĝin infan-ĝardeno; nun ĝi estas lernejo por fundamenta edukado. Mi haltis por rigardi tra la kadro la infanojn ludantajn en la vasta, suna korto.  Granda malordo, tre bela.

Tiam alvenis hastema instruistino, kun multaj tekoj kaj sakoj. Kiam la infanoj ekvidis ŝin, ili ĉiuj alkuris kaj gaje kriadis. Ĉiuj volis brakumi ŝin, kaj   ŝi   restis kaptita meze de tiu tumulto de amo. Kaj ĉiu etulo ricevis ŝian kareson.

Kiam fine ŝi sukcesis eniri, ŝi havis sur ŝia vizaĝo rideton de feliĉo.

Ĉi-ekstere, la sceno nebuliĝis al miaj okuloj milde malsekaj...


segunda-feira, 19 de junho de 2023

eu tenho um amigo polonês

 

PSV - jun 2023


Eu tenho um amigo polonês. Somos amigos por carta: durante os mais de trinta dias necessários para que da Polônia chegue uma carta simples ao Brasil – e vice versa – temos tempo bastante para refletir no que escrevemos e no que haveremos de escrever. A paciência nutre a amizade.

 Há poucos dias recebi dele mais um envelope simpaticamente selado, contendo uma única folha de papel. Uma cartinha singela, a encher os dois lados da folha com uma caligrafia clara e bem comportada. Meu amigo é um sacerdote católico, octogenário e de sabedoria despojada:

“Imagine que eu sou sozinho, mas não aprecio a solidão. Por isso não vivo em solidão, mas entre os homens, e para os homens. As portas da minha casa estão sempre abertas para toda a gente. Encontrar pessoas é minha alegria. A velhice se deve viver entre pessoas e com pessoas. Não vivo numa gaiola.”

Cuidei de responder logo. Escrevi apenas:

“Cartas de papel, nos dias de hoje, são um exercício de poesia.”

Tenho um amigo polonês, e considero isso um privilégio.

 

 

Mi havas polan amikon. Ni estas amikoj per leteroj: dum pli ol tridek tagoj necesaj, por ke simpla letero alvenu el Pollando en Brazilon — kaj inverse — ni havas sufiĉe da tempo por pripensi tion, kion ni skribis, kaj tion, kion ni skribos. Pacienco nutras amikecon.

Antaŭ kelkaj tagoj mi ricevis de li unu plian koverton kun simpatia poŝtmarko, enhavantan unu solan paperfolion. Simplan leteron, kiu plenigis ambaŭ flankojn de la folio per klara, bonkonduta skribaĵo. Mia amiko estas katolika sacerdoto, pli ol okdekjara, kaj posedas senornaman saĝecon:

“Imagu, ke mi estas sola, sed mi ne ŝatas solecon, tial mi ne vivas sole, mi vivas inter homoj kaj por homoj. La pordoj de mia domo estas ĉiam malfermitaj por ĉiu homo. Mi ne vivas en kaĝo.”

Mi devis tuj respondi. Mi nur skribis:

“Paperaj leteroj, en la nuntempo, estas ia praktikado de poezio.”

Mi havas polan amikon, kaj mi konsideras tion privilegio.

terça-feira, 6 de junho de 2023

sempre, entre o homem e o gato

 
 
PSV 06/2023
 
 

    Sempre, entre o homem e o gato,

    um dilema permanece:

    quem é que manda, de fato,

    e quem é que obedece?

 

    Ekzistas dilema vanto

    inter la homo kaj kato:

    kiu estas obeanto?

    kiu estas obeato?


 

domingo, 4 de junho de 2023

árvores

 
PSV - 2027
 
 

Em domingo de sol e azul, torna-se quase obrigatório um passeio no parque. A bicicleta corre feliz ao longo do breve percurso. Um bom livro vem junto.

Tomo assento num banco, sob o sol tépido de meia estação, rodeado de árvores calmas e pensativas. Quase não há vento, apenas um leve aceno de felicidade.

Começo a ler, e a intriga é cheia de vida, de frases bem construídas, de sutilezas psicológicas. A luz do sol bate em cheio nas páginas bem impressas.

Aos poucos, um ruído leve desvia meu olhar. É um pai a chutar bola com o filho. O menininho, de seus cinco anos, talentoso futebolista, testa o goleiro-pai, entre duas árvores que pacientemente servem de traves. Rede não é preciso. As exclamações do pai a elogiar os chutes do valente atleta me arrebatam a alma. Fico ali, a contemplar um pai e um filho que chutam bola, embevecido. O livro fica para depois.

A vida é quase impossível, sem literatura. A vida é totalmente impossível, sem a sábia paciência das árvores.

 

arboj

 

En dimanĉo de suno kaj bluo, fariĝas preskaŭ devo promeni en parko. La biciklo rapidas feliĉa laŭ la nelonga vojo. Bona libro venas kune.

Mi eksidas sur benko, sub varmeta suno en meza sezono, ĉirkaŭata de trankvilaj, pensemaj arboj. Preskaŭ ne estas vento, nur delikata gesto de feliĉo.

Mi komencas la legadon, kaj la intrigo estas plena de vivo, de bone konstruitaj frazoj, de psikologiaj subtilaĵoj. La suna lumo plene frapas la bone presitajn paĝojn.

Iom post iom, delikata brueto deturnas mian rigardon.Tio estas patro ludanta piedpilkon kun sia filo. La eble kvinjara knabeto, talenta futbalisto, provas venki la golistopatron, inter du arboj, kiuj pacience funkcias kiel golejotraboj. Reto ne necesas. La ekkrioj de la patro, kiu laŭdas la piedbatojn de la brava atleto forkaptas mian animon. Mi restas tie, en fascina kontemplado de  patro kaj filo, kiuj piedpilkas. La libro restas flanke.

La vivo estas preskaŭ neebla sen literaturo. La vivo estas tute neebla sen la saĝa pacienco de arboj.