PSV - dez 2021
eu tenho um cão que chora
pelos séculos e milhas
que nos separam
pranteia um lamento triste
intermitente
desconsolado
choro infantil da perda irremediável
da amarga desesperança
do abandono mais sombrio
diz o seu gemido
que a distância
mesmo momentânea
o torna infeliz para todo o sempre
até que nos reencontramos
e o êxtase se restabelece
em forma de olhar e estremecimento
meu cão que chora tem alma de menino
será ele um pouco gente?
serei eu um pouco cão?
mi havas ploreman hundon
dum jarcentoj kaj mejloj
kiuj nin disigas
ĝi ploras malgajan lamenton
intermitan
senkonsolan
infanan ploron pro senrimeda perdo
pro amara senespero
pro plej ombra forlaso
ĝia ĝemado diras
ke la distanco
eĉ se momenta
faras ĝin malfeliĉa por ĉiam
ĝis ni rerenkontiĝas
kaj ekstazo refariĝas
en formo de rigardo kaj tremado
mia hundo plorema havas animon de knabo
ĉu ĝi estas iom homa?
ĉu mi estas iom hunda?
