PSV - maio 2020
Às dez da noite mais fria do ano, soa a campainha. Com certa
má vontade, a gente pensa: quem será? – e se prepara para gritar da janela: já
está tarde!
Entreabro e diviso junto à grade do portão uma criança. Na
sombra, não se distingue detalhe. Uma criança. Isso muda de figura. Uma criança,
na rua vazia, a essa hora?
- Diga, menino.
- To precisando de uma coberta.
Não sei se entendi direito. Menino franzino, de uns nove
anos, bermuda até os joelhos, uma blusa velha sobre o tronco fino. Falando
baixinho.
- Coberta? Pra cama? De dormir?
- É.
Ele responde envergonhado. Cabeça baixa, de ter que dar
explicações.
- Quem está com você, a essa hora?
- Minha mãe, ali na esquina.
Olho. A uns cinquenta metros está um vulto sentado no meio
fio, à frente de uma carrocinha que parece cheia de material para reciclagem.
Ela não se levanta.
Enquanto cogito, minha mulher grita, de dentro:
- Quem é?
Chamo e entrego o caso a ela. Ela é mãe, pode resolver
melhor. Deixo os dois no portão e entro, de volta ao meu reduto. A gente
precisa de um reduto.
Me corre uma lágrima.
LA
DEKAN VESPERE
Je
la deka, en la plej malvarma vespero en la jaro, eksonas la sonorilo. Kun iom
da malvolonto, oni pensas: kiu? - kaj oni preparas sin por krii, el la
fenestro: estas tro malfrue!
Mi
duonmalfermas kaj duonvidas, ĉe la krado de la pordego, infanon. En ombro, oni
ne povas percepti detalon. Infano. Tio estas alia afero. Infano sur malplena
strato, malfruvespere?
-
Diru, knabo.
-
Mi bezonas litkovraĵon.
Mi
ne scias, ĉu mi bone komprenis. Malfortika knabo, eble 9-jara, en pantaloneto
kovranta ĝis la genuoj, malnova bluzo sur maldika trunko. Li parolas mallaŭte.
-
Litkovraĵon? Ĉu por dormi?
-
Jes.
Li
respondas honte. La kapo turniĝas malsupren, pro la bezono klarigi.
-
Kiu akompanas vin, je malfrua horo?
-
Mia patrino, tie, ĉe la stratangulo.
Mi
rigardas. Je distanco de kvindek metroj sidas figuro sur la trotuaro, antaŭ
ĉareto, kiu ŝajne estas plena de kolektita rubaĵo por recikligado. Ŝi ne
stariĝas.
Dum
mi pripensas, mia edzino krias, de interne:
-
Kiu estas?
Mi
vokas ŝin kaj transdonas al ŝi la aferon. Ŝi estas patrino, ŝi povas solvi tion
pli bone. Mi lasas ilin ambaŭ ĉe la kradpordo kaj mi reeniras en mian
rifuĝejon. Oni bezonas rifuĝejon.
Fluas
sur mi unu larmo.
