domingo, 26 de outubro de 2014

DECLARAÇÃO DE VOTO


Hoje é 26 de outubro e temos eleições no Brasil.
Eu voto no direito de dar quirera aos pardais,
de acariciar meu velho cão,
de contemplar longamente a flor do maracujá.
Voto pela névoa da manhã,
pelo ar da primavera,
pela eloquência da noite,
pela elegância do amanhecer.
Voto pelo direito de escrever a lápis,
de conversar sobre o pôr-do-sol,
de ler em voz alta um poema de Adélia Prado.
Voto na manutenção do mistério das palavras,
numa sonata de Mozart,
no objeto que o artesão produz,
na saudade de um amigo,
na nostalgia do que nunca tive.
Voto na nuvem,
voto na lua cheia,
voto no café da manhã,
voto nos pés de tomate de todas as hortas deste país.
E me recuso a votar em branco:
voto em azul.

DEKLARO PRI VOĈDONO

Hodiaŭ estas la 26-a de oktobro kaj ni havas balotadon en Brazilo.
Mi voĉdonas por la rajto disĵeti panerojn al paseroj,
karesi mian maljunan hundon,
longe kontempli la floron de pasifloro.
Mi voĉdonas por la matena nebulo,
por la aero en printempo,
por la elokventeco de la nokto,
por la eleganteco de la mateniĝo.
Mi voĉdonas por la rajto skribi per krajono,
babiladi pri la sunsubiro,
voĉlegi poemon de Adélia Prado.
Mi voĉdonas por la konservado de la mistero de vortoj,
por sonato de Mozart,
por objekto, kiun metilaboristo produktas,
por la sopiro pri amiko,
por la nostalgio pri tio, kion mi neniam havis.
Mi voĉdonas por la nubo,
mi voĉdonas por la plena luno,
mi voĉdonas por la tomatujoj, en ĉiuj legomĝardenoj en ĉi tiu lando.
Kaj mi rifuzas voĉdoni blanke:

mi voĉdonas blue.

segunda-feira, 13 de outubro de 2014

METADE





Construí  minha casa pela metade.
Paredes de metro e meio,
as portas sem fechadura,
escadas sem corrimão.
A mesa não tem cadeiras,
o prato não tem talher.
Há no quintal meia horta
e meia lua no céu.
Nessa casa de meeiro
habita pela metade
metade do meu desejo,
as minhas meias palavras.
Só permanece o meu sonho,
inteiro, inteiro, inteiro.


DUONO

Mi konstruis mian domon ĝis la duono.
Unu metron altaj muroj,
la pordoj sen la seruroj,
ŝtuparoj sen apogiloj.
La tablo ne havas seĝojn
telero sen manĝilaro.
En korto, ĝardenduono,
sur ĉiel’ duon’ de lun’.
En tia domo duono
de homo duone vivas,
duone laŭ la deziro,
duone laŭ siaj vortoj.
Kompleta restas nur revo,

kompleta,kompleta, kompleta.

sábado, 4 de outubro de 2014

ÁGUA E SABÃO



Era uma freirinha esperta e muito prática. Fazia as coisas sem muita pergunta.
Como o estio se prolongasse para além de setembro, estava tudo muito empoeirado, as gargantas secas e as tosses judiando.  A imagem de Nossa Senhora também: sujinha, sujinha de pó.
Lá fora, o céu azul-aço, de tanta seca. Foi a freirinha lavar a santa, com água e sabão.
Findo o serviço, olharam-se as duas para o acerto:
-          Lavei a Senhora, mas tenho um pedido: que mande uma chuva, logo logo.
Às quatro da tarde reboou o primeiro trovão.
Como se sabe, lavar santo traz chuva.


AKVO KAJ SAPO

Ŝi estis lerta, tre praktika monaĥineto. Ŝi faris ĉion sen  multe da demandoj.
Ĉar la seka sezono daŭris tro longe, ĝis post septembro, ĉio estis tre polva, la gorĝoj sekaj, la tusado turmentadis. Ankaŭ la statuo de Nia Sinjorino: malpura, polvmalpura.
Ekstere, la ĉielo estis ŝtalblua, sekvetera. La monaĥineto jen alvenis por lavi la sanktulinon, per akvo kaj sapo.
Post la laboro, ili du sin rigardis reciproke por interkonsento:
-          Mi lavis vin, Sinjorino, sed mi havas peton: ke vi sendu pluvon, tuj tuj.
Je la kvara posttagmeze eksonis la unua fulmotondro.

Kiel oni scias, lavi statuon de sanktulo alportas pluvon.