AUSTRALIA FELIX

La novelaro de Trevor Steele "Australia felix", originale verkita en Esperano, estas tre interesa libro. El la 11 rakontoj, 10 temas pri la aborigena popolo en Aüstralio. La stilo estas tre viveca kaj flua, kaj amuze la aütoro uzas Esperantajn literojn por imiti la lokan akchenton, de tempo al tempo. Malmultajn neologismojn li uzas. Ege interesaj esprimoj por chiutagaj parolturnoj trovighas ofte. La aütoro de "... sed nur fragmento", miaopinie lia chefverko, denove montras, ke li estas talenta prozisto. Leginda libro!


Os contos de Trevor Steele "Australia felix", originalmente escritos em Esperanto, são um livro muito interessante. Dos 11 contos, 10 tratam do povo aborígene da Australia. O estilo é vivo e fluente, e o autor, de maneira divertida, usa letras do Esperanto, vez por outra, para imitar o sotaque local. Ele usa poucos neologismos. Expressões muito curiosas para falas do dia a dia aparecem a toda hora. O autor de "...sed nur fragmento", a meu ver sua obra prima, mostra que é um prosador de talento. Merece ser lido!

FOLHAGEM NA PEDRA

sempre me comoveram as folhas que nascem nos desvãos da pedra

que sobrevivem sem terra  sem humus

pela graça da escassa humidade do ar

pela migalha dos pássaros

pela imprevista generosidade da chuva

pelo vapor longinquo  das profundezas

estoicas humildes improváveis

fragilidade vegetal  premida pela mineral rudeza

veludo entre ferros

harpa entre tambores

pálido verdor  em meio a cinzenta solidez

macia carícia para olhos  que abrem mão das grandes paisagens

para contemplar a pequenez obstinada dos discretos heroismos

FOLIOJ SUR  ŜTONO

ĉiam emocias min la folioj kiuj naskiĝas en breĉoj de ŝtonoj

kiuj postvivas sen tero sen humo

pro la graco de la avara humido de aero

pro la panero de birdoj

pro la neatendebla bonfaro de pluvo

pro la fora vaporo el la profundaĵoj

stoikaj humilaj malprobablaj

vegetaĵa malfortiko premita de minerala krudo

veluro inter feraĵoj

harpo inter tamburoj

pala verdo meze de solida grizo

mola kareso al okuloj kiuj rezignas pri grandaj pejzaĝoj

por kontempli  la obstinan malgrandecon de diskretaj heroaĵoj

SURDEZ

Chegou um dia em que sua mulher, companheira de tantos anos, teve que repetir uma frase três vezes, durante o almoço. De um momento para outro, percebeu que já não ouvia bem. Para quase todas as pessoas esse dia chega, pensou com resignação.

O Otorrino indicou um aparelhinho. Antes de usá-lo, decidiu despedir-se dos sons. Seu primeiro exercício foi escutar atentamente o ruído do pingo de água caindo numa bacia de lata. Depois o mesmo pingo caindo num copo. Depois prestou atenção ao latido tristonho de um cão noturno, em quieta madrugada. Depois  escutou  o chiado do chinelo da mulher, no corredor. O canto do galo, que é o som do amanhecer. O bulício do talher no prato. O resfolgar do cão com sede. O farfalhar discreto das folhas do abacateiro.

E ficou feliz, porque ainda ouvia muitos sons bonitos.

E foi ficando mais exigente, e quis ouvir o som dos passos das formigas, o bater das asas dos urubus no céu, a couve que crescia rompendo a terra, a proliferação dos fungos sobre  cascas de laranja. Quis ouvir o movimento da seiva do mamoeiro. Quis ouvir o ruído da agulha da costureira perfurando o tecido.  A incandescência do metal no fogo. A dança da carpa no tanque. A lua cheia.

E percebeu então o que mais ambicionava: ouvir seus pensamentos mais escondidos.

SURDECO

Alvenis tago, kiam lia edzino, kunulino de tiom da jaroj, devis ripeti frazon trifoje, dum tagmanĝo. Subite li perceptis, ke li jam ne bone aŭdas. Tia tago alvenas al preskaŭ ĉiu homo, li pensis, rezignacie. Faka kuracisto indikis etan aparaton. Antaŭ ol uzi ĝin, li decidis adiaŭi la sonojn. Lia unua ekzerco estis atente aŭskulti la bruon de akvoguto falanta sur ladan ujon. Poste, la saman guton en glason. Poste li atentis pri la malĝoja bojado de nokta hundo, en kvieta malfrua nokto. Poste li aŭskultis, ke la pantoflo de lia edzino siblas sur la koridora planko. La kokokrion, kiu estas la  sono de mateniĝo. La bruetadon de manĝiloj sur telero. La anheladon de soifanta hundo.  La diskretan interfrotiĝon de la folioj de la avokadujo.

Kaj li estis feliĉa, ke li ankoraŭ povis aŭdi multajn belajn sonojn.

Kaj li fariĝis pli kaj pli postulema, kaj li volis aŭskulti la paŝojn de formikoj, la flugilbataton de katartoj en la ĉielo,  kreskadon de brasiko el la grundo, multobliĝon de fungoj sur oranĝoŝeloj. Li volis aŭdi la moviĝon de la sevo de papajo. Li volis aŭdi la bruon de kudrilo, kiam kudristino boras tolaĵon per ĝi. La inkandeskon de metalo en fajro. La dancon de karpo en akvujo. La plenan lunon.

Kaj tiam li perceptis, kion li plej ambiciis: aŭskulti siajn plej kaŝitajn pensojn.

VENTO

 

 

há lugares do mundo em que o vento sopra sempre na mesma direção

são ventos obstinados  que zunem monotonamente as mesmas notas sibilantes

por tempo inesgotável

e tocam as folhas e as poeiras

e inclinam os galhos das árvores

e empurram a chuva

e as ondas do canal

e as vozes das crianças

e dos velhos que descansam em bancos de madeira

antiquíssimos ventos incansáveis

que vencem  tudo que é rijo

e a tudo submetem com sua insistência milenar

 

e no entanto é possível caminhar contra o vento

desafiar sua lufada

receber cisco nos olhos

gelhas na pele

secura na garganta

e ter como recompensa apenas o ingênuo prazer do próprio passo

 

VENTO

ekzistas lokoj en la mondo kie la vento blovas ĉiam unudirekte

ili estas obstinaj ventoj kiuj zumas monotone per samaj siblaj sonoj

dum neelĉerpebla tempo

kaj peladas foliojn kaj polvon

kaj klinadas arbobranĉojn

kaj puŝadas  pluvon

kaj la ondojn sur la kanalo

kaj la voĉon de infanoj

kaj de maljunuloj kiuj ripozas sur lignobenkoj

tre antikvaj senlacaj ventoj

kiuj venkas ĉion rigidan

kaj ĉion submetas per sia multjarmila insistado

 

kaj tamen eblas paŝi kontraŭ la vento

defii ĝian frapadon

akcepti polverojn sur la okulojn

sulkojn en la haŭton

sekecon en la gorĝon

kaj ricevi kiel rekompencon nur la naivan plezuron de la propra paŝo



O ALEGRE PREFEITO DE MAZARA DEL VALLO

 Durante o congresso italiano de Esperanto, em Mazara del Vallo,  neste ano de 2012, um toque especial ficou por conta do prefeito, que se encantou com a idéia da Língua Internacional e deu o maior apoio. Entre outras simpatias, levou os Esperantistas a caminhar pelo belo centro histórico da antiquíssima cidade siciliana. A certa altura, quando o ilustre cicerone explicava um detalhe da cidade, uma senhora, no andar de cima de uma velha residência, pôs-se a gritar impropérios ao prefeito num linguajar que ninguém entendeu, nem os italianos – só ele. O bem humorado político respondeu alguma coisa igualmente incompreensível e seguiu passeio.

Mais adiante, explicou a todos:

- Aquela senhora protesta todos os dias, por causa de um carro vermelho que estaciona sempre em frente à sua casa. Por algum misterioso motivo, exige que o carro não fique mais ali... Ela grita sempre: “Tire o carro vermelho, tire o carro vermelho...”

- E o que fez o senhor?

- Sugeri ao dono do carro que o troque por um de outra cor...

LA SPRITA URBESTRO DE MAZARADELVALO

Okaze de la itala kongreso de Esperanto, en Mazaradelvalo, en ĉi tiu jaro 2012, specialan ĉarmon donis la urbestro, kiu raviĝis pri la ideo de Internacia Lingvo kaj plene apogis la eventon. Inter aliaj simpatiaj agoj, li kondukis Esperantistojn promene tra la historia kvartalo de tiu tre antikva Sicilia urbo. En momento, kiam la moŝta ĉiĉerono klarigis pri urba detalo, iu sinjorino, el la supra etaĝo de malnova domo, komencis kriaĉi al la urbestro per parolmaniero, kiun neniu komprenis, eĉ ne italoj – nur la urbestro mem. La bonhumora politikisto ion respondis same nekompreneblan kaj plu antaŭen promenis.

Post kelkaj metroj, li klarigis la aferon al ĉiuj:

- Tiu sinjorino ĉiutage protestadas pro tio, ke ruĝa aŭtomobilo staras antaŭ ŝia domo. Pro ia mistera motivo, ŝi postulas, ke la aŭto ne plu restu tie... Ŝi konstante kriadas: “Forprenu la ruĝan aŭton, forprenu la ruĝan aŭton...”

- Kaj kion vi faris?

- Mi proponis al la posedanto, ke li interŝanĝu sian aŭton kontraŭ alikolora...

SOLIDÃO

à beira do mediterrâneo

encontrei uma gaivota agonizante

o vento antiquíssimo agitava um pouco as asas

enquanto ela se preparava para o momento final

por um instante ela deixou sua solidão desamparada

e me olhou com algum espanto

guardei distância e silêncio

em respeito à nobreza do embate

à beira do mar imemorial

encontrei uma gaivota 

profundamente solitária

Mazara del Vallo, agosto 2012

SOLECO

ĉe bordo de la mediteranea maro

mi trovis agoniantan mevon

tre antikva vento iom skuis ĝiajn flugilojn

dum ŝi sin preparis por la fina momento

nelongan tempon ĝi forlasis sian senrimedan solecon

kaj rigardis min kun iom da miro

mi silente restis je iom da distanco

respekte al la nobla alfronto

ĉe bordo de pramemora maro

mi trovis mevon

profunde solecan

Mazara del Vallo, aŭgusto 2012

DESPEDIDAS

em meio às luzes que boiavam inquietas
o navio partiu
em plena noite
como um imenso paquiderme
percorreu a curva lenta do porto
e sumiu além
eu estava por perto
e vi as despedidas
nenhum dos meus agitava os lenços brancos
no navio
ou no cais
mas eu senti a melancolia da despedida

por que hei de sentir a melancolia de todas as despedidas do mundo?

Palermo, agosto 2012

ADIAŬOJ

meze de lumoj, kiuj flosis malkviete

foriris la ŝipo

en plena nokto

kiel grandega pakidermo

ĝi laŭiris la malrapidan kurbon de la haveno

kaj transen malaperis

mi ĉeestis

mi vidis la adiaŭojn

neniu mia familiano svingis blankan tukon

en la ŝipo

aŭ sur la kajo

sed mi sentis la melankolion de adiaŭo

kial mi devas senti la melankolion de ĉiuj adiaŭoj en la mondo?

Palermo, aŭgusto 2012

OUTROS OLHOS

Ganhou sua primeira máquina digital, um modelo simples, e saiu a clicar as coisas do mundo. Primeiro as flores, que são escandalosamente belas; depois as árvores serenas; os pássaros ariscos; as janelas, atrás das quais há tanta vida; a água; o fogo. Um dia percebeu que os rostos sérios eram mais fotogênicos que os risonhos. E flagrou os velhos, as crianças, os ricos, os pobres, as grávidas e os atarefados feirantes a vender peixes, tomates e pasteis nas ruas. Com sua assombrosa máquina, descobriu que se podia ver o mundo com outros olhos.
Algum tempo depois, descobriu que se pode ver a vida com outros olhos.

Mazara del  Vallo, agosto 2012

ALIAJ OKULOJ

Li gajnis sian unuan ciferecan fotilon, ian simplan modelon, kaj li komencis foti la aĵojn en la mondo. Unue la florojn, kiuj estas skandale belaj; poste la serenajn arbojn; la fuĝemajn birdojn; la fenestrojn, post kiuj kaŝiĝas tiom da vivo; akvon; fajron. Unu tagon li rimarkis, ke seriozaj mienoj estas pli taŭgaj por fotiĝo ol la ridaj. Kaj li kaptis maljunulojn, infanojn, riĉulojn, malriĉulojn, gravedulinojn kaj laboremajn stratvendistojn, kiuj vendas fiŝojn, tomatojn kaj pasteĉojn. Per sia mirinda maŝino li malkovris, ke oni povas vidi la mondon per aliaj okuloj.

Iom poste, li malkovris, ke oni povas vidi la vivon per aliaj okuloj.

Mazara Del Vallo, aŭgusto 2012