PSV - out. 2019
Dia 20 de outubro foi teu dia, Poeta, pelo menos no Brasil. Não
é data oficial, pois tu nunca te oficializas. Nem é o dia da Poesia, nobre arte
impessoal. É o dia da tua pessoa, Poeta!
Pessoa estranha, que mal cabes num dia, tu que nem sabias
possuir um comemorativo assim solene. Tu, que quase sempre abominas a
solenidade.
Gosto de ti, Poeta.
Que respiras o hálito dos gerânios ao sol, dos jasmins ao anoitecer.
Que ouves pacientemente arrulhos, pios, bater de asas, silvos.
Que tracejas areia,
juntas água na concha da mão, comes com a mão.
Que escutas crianças, velhos, mudos, cegos, paralíticos,
todos os que falam idiomas distantes.
Que olhas sempre com o primeiro olhar da vida, inédito.
Que te alimentas de surpresa, te dessedentas de não saber,
caminhas o vento, mourejas o nada.
Que vives Poesia em cada diurno, vida afora.
Poeta, nós te pedimos: toca o mundo com a ponta do teu dedo.
Para que voltemos a sentir sabor, Poeta.
LETERETO AL POETO
La 20-a de oktobro estis via tago, Poeto, almenaŭ en Brazilo. Ĝi ne
estas oficiala dato, ĉar vi neniam oficialiĝas. Ankaŭ ne la tago de Poezio,
nobla senpersona arto. Ĝi estas la tago de via persono, Poeto!
Stranga persono, kiu apenaŭ trovas lokon en unu tago, kiu neniam supozis,
ke vi posedas tian solenan celebrodaton. Vi, kiu preskaŭ ĉiam abomenas solenon.
Mi amas vin, Poeto.
Kiu spiras la buŝodoron de geranioj, sub la suno, de jasmenoj, kiam
vesperiĝas.
Kiu pacience aŭskultas kveradon, pepadon, flugilbatojn, siblojn.
Kiu strekas sur sablo, kolektas akvon per la mankavo, manĝas per la
mano.
Kiu aŭskultas infanojn, maljunulojn, mutulojn, blindulojn, paralizulojn,
ĉiujn, kiuj parolas forajn lingvojn.
Kiu ĉiam rigardas per la unua rigardo de la vivo, inaŭgura.
Kiu sin nutras per surprizo, sensoifiĝas per nescio, iras la venton,
laboras nenion.
Kiu vivas Poezion ĉiudiurne, tra la tuta vivo.
Poeto, ni petas vin: tuŝu la mondon per la pinto de via fingro.
Por ke ni denove sentu guston, Poeto.
