insônia

 

                                                                      PSV - Ago 2020

 

 

Sopro frio pela fresta da janela.

Noite de inverno.

Escorrem pálidos pensamentos na parede do quarto.

Um pássaro sombrio resmunga perto, gutural.

Para além, severo silêncio.

A boca, precária, cala.

Hálito morno isento de palavras.

Paralíticas mãos.

Gesto nenhum, por inútil.

Mínima alma impotente.

Neste momento haverá um mendigo a morrer de frio em                                                                           [alguma esquina.

Como adormecer o desalento?

 

 

 

 

maldormemo

 

Malvarma blovo tra aperturo fenestra.

Vintra nokto.

Palaj pensoj glitas sur la muroj de la dormoĉambro.

Ombra birdo grumblas proksime, guturale.

Transe, severa silento.

Senpova buŝo silentas.

Varmeta buŝodoro sen vortoj.

Paralizitaj manoj.

Nenia gesto, ĉar senutila.

Ĉi tiun momenton, certe iu almozulo frostmortas ĉe iu                                                                                     [stratangulo.

Kiel dormigi senesperon?

vingança

 

 PSV - 2020

 

Éramos uma turminha de meninos entre nove e onze anos, todos fanáticos por futebol. Jogávamos todo dia, toda hora, até à noite, embora o quintal fosse mal iluminado e os morcegos que moravam no abacateiro voassem com frequência entre nós. O quintal era um bom campinho, com grama rala e alguns buracos. Mas servia bem; bastava contornar a goiabeira para chegar ao gol adversário.

Só tinha um problema. De vez em quando a bola caía no quintal do vizinho. Rabugento, ele xingava, do outro lado do muro, e nós ficávamos sem a bola por alguns dias. Ela era então atirada de volta, vazia.

Certa vez a bola voltou rasgada a faca. Ficamos todos indignados. Aquilo merecia uma retaliação. Reuni a turma, discutimos longamente e, entre várias propostas, venceu a minha. Quatro dos mais corajosos entre nós ficaram encarregados da missão. Cada um construiria um pequeno sarrafo atravessado por um grande prego de boa qualidade. No dia apropriado, cada um sorrateiramente colocaria o seu sarrafo, com o prego virado para cima, adiante de cada roda do carro do rabugento vizinho, que costumava estacionar sempre no mesmo local, em frente à casa.

Assim foi feito. Ficamos olhando de longe.

Veio o homem, entrou no carro, deu a partida e ouvimos todos um chiado sonoro e múltiplo, enquanto o carro arriava. O homem, atônito, saiu do carro, verificou a armadilha e gritou um palavrão que a rua toda ouviu.

Só então entendemos. Não era o carro do vizinho. Era um carro da mesma cor, do mesmo modelo, pertencente a um pobre desconhecido que tivera o azar de estacionar no mesmo local do vizinho. 

Saímos nós de fininho, e só voltamos para casa à noite.

 

 

 

 

VENĜO

 

Ni estis areto da knaboj aĝantaj inter naŭ kaj dek unu jaroj, ĉiuj fanatikaj futbalistoj. Ni ludis futbalon ĉiutage, ĉiumomente, eĉ vespere, kvankam la domkorto estis preskaŭ senluma kaj vespertoj, kiuj loĝis en la avokadarbo, ofte flugis inter ni. La korto estis sufiĉe glata, kun maldensa greso kaj kelkaj truoj. Sed ĝi bone taŭgis; sufiĉis ĉirkaŭkuri la gujavarbon por atingi la kontraŭulan golejon.

Estis nur unu problemo. De tempo al tempo la pilko flugis al la korto de la najbaro. Li estis malbonhumora, li tiam sakris el la alia flanko de la muro, kaj ni restis sen la pilko dum kelkaj tagoj. Poste ĝi estis reĵetita returne, senaera.

Unu fojon, la pilko revenis ŝirita per tranĉilo. Ni indigniĝis. Tio postulis reagon. Mi kunigis la knabaron, ni longe diskutis kaj inter pluraj proponoj venkis la mia. Kvar inter la plej kuraĝaj el ni prenis al si la mision. Ĉiu knabo konstruos etan trabon traboritan per granda, bonkvalita najlo. En fiksita tago, ĉiu knabo kaŝe metos sian trabeton antaŭ ĉiun pneŭon de la aŭto de la malbonhumora najbaro,  kun la fera pinto supren turnita. Li ja kutimis parki sian aŭton ĉiam samloke, antaŭ la domo.

Tiel ni faris. Kaj ni gvatis, de malproksime.

Venis la homo, eniris la aŭton, ekruligis ĝin kaj ni aŭdis sonoran, multoblan fajfon, dum la aŭto malleviĝis. La konsternita homo eliris, konstatis la fiaĵon kaj elkriis fivorton, kiun la tuta ĉirkaŭa domaro aŭdis.

Tiam ni ekkomprenis. Tiu ne estis la aŭto de la najbaro. Ĝi estis samkolora, sammodela, sed ĝi apartenis al nekonato, kiu havis la malbonan sorton parki precize sur la sama loko kiel la najbaro.

Ni diskrete foriris kaj revenis hejmen nur en malfrua vespero.

 

 

 

 

 

Cada um toma seu rumo

 

 

Vale dos Vinhedos/Rio Grande do Sul

Foto PSV 2016

 

N. é farmacêutica da rede municipal. Falamos sempre ao telefone e vejo que ultimamente ela anda deprimida e pessimista. No entanto, ontem ela me surgiu na tela com seu antigo olhar brilhante e expressão de espontânea alegria.

- Que aconteceu?

- Hoje, ao final do expediente, tive uma felicidade como há muito não sentia!

- Conte! Como foi isso?

- Assim. Tinha terminado o horário de trabalho e todos os funcionários estavam saindo. Estávamos nos despedindo, quando chegou o Sr. Benedito, com uma receita na mão. O Sr. Benedito é um velho mal vestido, meio sujinho, às vezes até meio mal cheiroso, capenga e lamuriento. Tudo indica que seja morador de rua.  Aparece sempre por lá para pedir “remédio pra pressão alta”, e nunca traz a receita médica. Hoje aconteceu de novo. Eu insisti que ele fosse buscar a tal receita, e ele estava de volta, depois de tudo fechado, alarme ligado, o chefe já dando a partida no carro. O Sr. Benedito chegou atrasado. Hoje é sexta-feira, e o Sr. Benedito disse que estava com a pressão alta. A farmácia só voltaria a funcionar na segunda. Todo mundo foi embora, ficamos eu e o Sr. Benedito, desolado, na calçada. Que fazer?

Perguntei:

- O Senhor aguenta caminhar comigo até a farmácia do bairro?

- Aguento.

Fomos a uma farmácia comercial próxima. Comprei os medicamentos da receita (que por sorte eram muito baratos) e dei a ele.

- Posso pagar à Senhora na semana que vem? - ele perguntou, muito constrangido.

- Não precisa, Sr. Benedito! Foi bem baratinho. É um presente meu ao Senhor...

O homem arregalou os olhos, admirado, e disparou:

- Mas eu gasto o meu dinheiro no bar!...

- O dinheiro é seu e o Senhor gasta onde quiser.

E fomos andando, juntos,  por mais alguns metros. Depois, cada um tomou seu rumo.

 

 

Ĉiu homo sur sia vojo

 

N. estas farmaciistino en la municipa servo. Ni ofte babilas per la telefono, kaj mi vidas, ke lastatempe ŝi estas deprimita kaj pesimisma. Tamen, hieraŭ ŝi aperis sur mia ekrano kun sia malnova hela rigardo kaj mieno de spontanea ĝojo.

- Kio okazis?

- Hodiaŭ, fine de la laborhoroj, mi ekhavis feliĉon, kian mi de longa tempo ne sentis!

- Rakontu! Kiel tio okazis?

- Jene. Finiĝis la labordeĵoro kaj ĉiuj oficistoj estis forirantaj. Ni adiaŭis unu la aliajn, kiam alvenis S-ro Benedikto, kun recepto en la mano. S-ro Benedikto estas ĉifonvesta maljunulo, iomete malpura, foje eĉ iom malbonodora, lamanta kaj plendema. Verŝajne li estas senhejmulo. Li ofte aperas tie por peti “kuracilon kontraŭ alta sangpremo”, kaj li neniam alportas la kuracistan recepton. Hodiaŭ tio denove okazis. Mi insistis, ke li iru por preni la recepton, kaj jen li revenis post kiam ĉio estis jam fermita, la alarmo ŝaltita, la estro jam ekfunkciigis sian aŭton. S-ro Benedikto alvenis tro malfrue. Hodiaŭ estas vendredo, kaj S-ro Benedikto diris, ke lia sangpremo estas tro alta. La municipa apoteko malfermiĝos denove nur en la proksima lundo.  Ĉiuj foriris, kaj restis mi kaj S-ro Benedikto, senkonsola, sur la trotuaro. Kion fari?

Mi demandis:

- Ĉu vi eltenas veni kun mi ĝis la apoteko de la kvartalo?

- Mi eltenas.

Ni iris al komerca proksima apoteko. Mi aĉetis la receptitajn medikamentojn (kiuj feliĉe estis tre malmultekostaj) kaj donis ilin al li.

- Ĉu mi rajtas pagi al vi en la proksima semajno? - li demandis, tre honte.

- Ne necesas, S-ro Benedikto! Tio estis tre malmultekosta. Ĝi estas mia donaceto al vi...

La homo malfermegis la okulojn, mire, kaj pafis:

- Sed mi elspezas mian monon en la drinkejo!...

- La mono apartenas al vi kaj vi rajtas elspezi ĝin kie ajn plaĉas al vi.

Kaj ni plu kune iris kelkajn metrojn. Poste ĉiu prenis sian vojon.