É uma
casa de pedra
com
persianas verdes
e uma
velha senhora dentro.
De
manhã, ela vem molhar as flores da frente
e
varrer os degraus da entrada.
À
tarde, soa o rouco sino da aldeia.
Às
vezes chega o aroma do mar
e de
azeitonas.
Outras
vezes passa uma criança
a
caminho da escola,
um
trabalhador em sua bicicleta,
um
gato vadio.
E há
ainda a brisa, a brisa.
Por
que me comove tanto
uma
velha senhora em sua casa de pedra?
ŜTONA
DOMO
Ĝi
estas ŝtona domo
kun
verdaj persienoj
kaj
maljuna sinjorino interne.
Matene
ŝi akvumas la florojn fronte
kaj
balaas la ŝtupojn ĉe la enirejo.
Je
vesperiĝo sonas la raŭka sonorilo en la vilaĝo.
Iam
kaj iam alvenas la odoro de maro
kaj de
olivoj.
Alifoje
preterpasas infano
survoje
al la lernejo,
laboristo
sur sia biciklo,
vaganta
kato.
Kaj
krome estas venteto, venteto.
Kial
min tiel emocias
maljuna
sinjorino en sia ŝtona domo?
O lirismo e a pedra aqui não se opõem, ao contrário se completam no paradoxal mistério dos dois últimos versos! Lindíssimo, Paulo!
ResponderExcluirVia poemo estas bela kaj dolĉa poezia pentrarto pri vivo, tial ĝi emocias nin. Gratulon, Poeto!
ResponderExcluirUm charme poético. Que delícia!
ResponderExcluirLa Ĉielo ne malfermos sian pordon al la Poetoj ĉar ili jam vivas tie!
ResponderExcluirSimpleco kaj profundeco rimas, sed ne ĉiam samsignifas. Tamen via lirika poezio kaj nia genia Esperanto surprizigas nin, kiuj gape ilin aplaŭdas.
ResponderExcluirBela kaj iomete trista poemo kun bela bildo! Krome ĉarma eblo por lerneti iom da portugala...
ResponderExcluirKia bela animregistro, Paulo!
ResponderExcluirLarmoj dolcxe banas la okulojn...
Dankon, vers'pentristo!