sábado, 19 de março de 2022

enigmática


PSV mar2022


a passo incerto 

no alto de uma colina 

vi o sol projetar minha sombra 

ao pé da encosta 

trazia a impessoalidade de todas as sombras

a carência de matiz

a inclinação incerta do que se projeta à revelia

o tédio da prisão irremediável

 

não se reconhece a própria sombra

como certos pensamentos

vai conosco mas não nos pertence

impenetrável silêncio

 

na manhã de outono 

nunca me pareceu tão enigmática 

 

 

 

enigma

 

en hezita irado

sur eta monto

mi vidis mian ombron ĵetitan de la suno

ĉe la piedon de deklivo

ĝi portis la senpersonecon de ĉiuj ombroj

la mankon de nuanco

la necertan inklinon de io kio projektiĝas hazarde

la enuon de senrimeda enkarceriĝo

 

oni ne rekonas sian propran ombron

kiel iaj pensoj

ĝi iras kun ni sed al ni ne apartenas

nepenetrebla silento

 

en la aŭtuna mateno

ĝi neniam aspektis al mi tiel enigma

 

6 comentários:

  1. Tre ege bela. Gratulon pro sentema animo

    ResponderExcluir
  2. Densa kaj pensiga poemo...
    Kial elekti tiun danĝeran konkludon, eble diktita de melankolio?

    ResponderExcluir
  3. Enigma montriĝas la kunvivado kun nia ombro, precipe en aŭtuna mateno. Eĉ poeziaj simboloj ne ĝin kaptas. Ho necerteco! Brile!

    ResponderExcluir
  4. "Antaŭ ĉio gravas scii, kio ni estas, de kie ni venis,
    kien ni iras, kiaj estas niaj destino." (Léon Denis)

    ResponderExcluir
  5. “A impessoalidade de todas as sombras” é um verso magnífico! Belíssimo poema!

    ResponderExcluir
  6. Que belo poema para uma manhã de domingo! Uma reflexão sobre a sombra, nossa "enigmática companheira". Silenciosa, presente e amiga. Delícia de leitura. Lourdes Camelo.

    ResponderExcluir