Eu não sabia que há cedros azuis
que dão pequenos frutos redondos
em tímidos cachos.
Que a imobilidade dos cedros azuis
fortalece os passos dos homens,
que seu silêncio reverbera o silêncio dos homens.
Que os longos crepúsculos do verão
são obra dos cedros azuis
e seus frutos redondos.
Que eles têm pensamentos azuis
e exalam sua cor à roda.
Eu não sabia.
Agora eu sei, e passo, reverente.
(Quisera um dia versos azuis.)
Mi ne sciis, ke ekzistas bluaj cedroj,
kiuj donas etajn fruktojn kiel buletojn
en timemaj grapoloj.
Ke la senmoveco de bluaj cedroj
plifortigas la paŝojn de homoj,
ke ilia silento reeĥas la silenton de homoj.
Ke longaj someraj krepuskoj
estas rezulto de bluaj cedroj
kaj de iliaj buletaj fruktoj.
Ke ili havas bluajn pensojn,
kaj dissendas ĉirkaŭen sian koloron.
Mi ne sciis.
Nun mi scias, kaj pasas, riverence.
(Mi volus iam bluajn versojn.)
kiu estas la nomo de tiu arbo en esperanto?
ResponderExcluirĈu atlasa cedro? Ĉu lebanona cedro?
ExcluirKia bela pejzaĝo, blua ĉielo kaj bluaj cedroj!!
ResponderExcluirArboj konservas misteriojn!
Que lindo poema! Linda reflexão, tio! Gosto especialmente da repetição e da estrutura baseadas no "não saber". A gente não sabe tantas coisas, mas poucos estão dispostos a olhar com verdadeira curiosidade e sensibilidade os cedros azuis que encontramos diariamente. Aqui é a Thays :-) escondida 😊
ResponderExcluirEste comentário foi removido pelo autor.
ResponderExcluir* Interesas noti, ke "(Mi volus iam bluajn versojn.)" povas indiki denotacie la ĉielkoloron kaj konotacie la "koloron" de tristeco.
ResponderExcluirViaj bluaj versoj estas mirindaĵo!
ResponderExcluirFakte vi verkis belan, delikatan, bluan poemon!
ResponderExcluirVia poezio celebras la belecon kaj trankvilecon de la bluaj cedroj, kies etaj fruktoj fortigas la homajn paŝojn kaj de nun mian animan koron. La someraj krepuskoj, kiuj estas rezulto de tiuj arboj, respegulas ilian senmovecon. Via deziro pri “bluaj versoj” estas kiel peto al la steloj. 🌿🌲💙
ResponderExcluir