AS TRÊS CORUJAS

Ali estão três corujas

a tomar conta da sala

onde escrevo garatujas

a ver se o coração cala.

São três figuras quietas,

sizudas e pensativas,

como são talvez discretas

as recordações mais vivas.

Não são de ferro polido

nem de pedra ou vidraria,

são da matéria do olvido,

louça da melancolia.

A menor se chama Estrela,

pisca pálida no céu,

na noite que não é dela,

no manto que não é meu.

À direita tem por nome

Nuvem, destino de chuva,

sonho  que o vento consome,

mão retirada da luva.

A maior se chama Lua,

ave de sabedoria:

incha, mingua, vai, recua,

como o coração faria.

Elas são minhas amigas

as três corujas de louça.

Duvido que tu consigas

alguém que melhor te ouça.

TRI NOKTUOJ

Jen mi havas tri noktuojn,

kiuj mian ĉambron gardas,

dum mi banale skribaĉas,

dum la koro daŭre ardas.

Tri figuroj tre kvietaj,

Seriozaj kaj pensemaj,

kaj tamen indiferentaj

pri rememoroj korpremaj.

Ili ne estas el fero,

nek  el  ŝtona materio,

ili konsistas apenaŭ

el fajencmelankolio.

Sur ĉielo flagras pale

la plej eta, nome Stelo.

Ne ŝia estas la nokto,

ne mia destinmantelo.

La dekstra birdo nomiĝas

Nubo, de pluva destino.

Ĝian revon portas vento,

mano el la ganta sino.

Estas la plej granda birdo

Luno, saĝa kaj serena:

ĝi kreskas, ŝrumpas, rebrilas,

kiel koro amopena.

Tri noktuoj el fajenco

en mia ĉambro ĉeestas.

Vi estu same feliĉa

se  ĉe vi similaj nestas.