O CANAL

Saiu a caminhar com o cão, e não tinha ideia para onde. Olhou os carros e eles soltavam barulho e fumaça. Olhou as tristes árvores da rua, e elas mal fotossintetizavam. Olhou as vitrines da padaria e das lojas de roupas, e viu pães e roupas murchos. A montanha, enevoada, o mar, nublado. Procurou em si uma crença, um ensinamento. Procurou um verso. Atravessaram o áspero asfalto com suas disciplinadoras faixas de trânsito e se debruçaram sobre o parapeito. E ficaram a contemplar a escura água do canal que corria em direção ao mar. Ali havia um pouco de paz.

LA KANALO

Ŝi elhejmiĝis por promeno kun la hundo, kaj tute ne sciis, kien. Ŝi rigardis la aŭtomobilojn kaj ili eligis bruon kaj fumon. Ŝi rigardis la malĝojajn arbojn surstrate, kaj ili apenaŭ fotosintezis. Ŝi rigardis la montrofenestrojn de panvendejo kaj de vestovendejo, kaj vidis panojn kaj vestojn ŝrumpintajn.  La montaro estis nuba, la maro, nebula. Ŝi serĉis en si kredon, instruon. Ŝi serĉis verson. Ili trairis la krudan asfalton kun ĝiaj disciplinaj strioj por marki la trafikon, kaj ili kliniĝis sur la parapeton. Kaj tie ili kontempladis la malhelan akvon de la kanalo, kiu fluadis al la maro. Tie estis iom da paco.