Cabo Frio, marina.
Foto PSV jan. 2019
A vida é barco à
deriva
se não há um remador;
tal qual o homem que
viva
sem dar à vida valor.
Caprichosa é a via
nas ondas do imenso
mar;
de repente, chega o
dia
do último navegar...
BARKOJ
Sur la maro barko
drivas
se en ĝi remanto
mankas;
tiel same homo vivas
se al vivo li ne
dankas.
La vivo estas kaprico
sur la onda maro
vasta;
baldaŭ alvenos la
vico
por la navigado
lasta...
Há uma certa melancolia nos barcos sem remador; a mesma melancolia é reproduzida no poema. Lindo!
ResponderExcluirBelíssimas cores do céu e do mar!
ResponderExcluirBelegaj poemo kaj foto!
ResponderExcluirPensigaj estas la du lastaj versoj:
"baldaŭ alvenos la vico //por la navigado lasta..."
Neniu el ni pretas por la lasta veturado...
Meditiga poemo. Surprizigaj lastaj versoj. Belega Kabofria fono. Kadenco tiom perfekta, ke mi sentas kvazaŭ mi estus sidiĝa kaj senatenta en barko kaj subite stranga voĉo vekas min: kie estas viaj remiloj kaj kompaso?
ResponderExcluirLa ritmo de tiuj troboj nin allogas. Belo belsona ili estas. Ambaŭlingve.
ResponderExcluir