Foto PSV - abril 2020
sou acometido pela palavra
aleivosia
me enreda
ensombra
submerge em pântano
de leite azedo negro pegajoso
não há chão sob o pântano da
aleivosia
não há ruídos
vão seria debater-se nele
pedir socorro ou consolo
seu amplexo é imemorial
a palavra soa ao longe em ecos
surdos
em fina teia de tênue solidão
aleivosia é cúpula rígida à
revelia de céu
não permite divisar estrelas
aurora crepúsculo tempo
traí ou fui traído?
perfido
min kaptas la vorto
perfido
min enretigas
min ombras
min mergas en marĉon
el acida lakto nigra
ŝlima
ne troviĝas grundo sub
la marĉo de perfido
ne troviĝas bruoj
vane estus en ĝi dismovi sin
peti helpon aŭ konsolon
ĝia brakumo estas
sentempa
parolo fore sonas per
surdaj eĥoj
en fajna teksaĵo de
subtila soleco
perfido estas rigida
kupolo spitanta ĉielon
ĝi ne permesas, ke oni
vidu stelojn
aŭroron krepuskon
tempon
ĉu mi perfidis aŭ estis
perfidita?
Vortoj estas magiaj; ili kreas nian ĉielon aŭ inferon.
ResponderExcluirPara o Poeta, qualquer palavra serve. Ele faz da calúnia um poema e com isso ressignifica a traição. Muito bonito.
ResponderExcluirKia densa poemo, Paulo!
ResponderExcluirŜajnas, ke ĝi spruĉis el la paĝoj de krimaj noveloj aŭ ia terura premsonĝo...
Brrr...
Vorto estas tiom mistera kaj instiga, ke ĉiu el ili ŝajnas havi propran personecon. Rimarkindas, ke 'aleivosia' kaj perfido nin atingas en malsama korpoparto. Ĉu?
ResponderExcluir