Foto PSV - abr. 2020
A lua nova,
discreta
lamenta
enquanto passeia:
“Toda essa
gente poeta
só faz verso
à lua cheia...
Eu me
esforço, cada dia,
a cada volta
que eu dou,
mas se
cresço em demasia,
lua nova já
não sou.“
Veio o poeta
da trova,
teve pena da
pequena,
fez um verso
à lua nova
e outro
verso à lua plena.
Ĵaluzo
La nova
luno, diskreta,
plendas dum
sia promeno:
”Ĉia inspiro
poeta
versas nur
al luna pleno.
“Mi
rondiras, daŭre, kure,
ĉirkaŭ la
Tero kaj Suno,
sed se mi
kreskas, nature,
mi jam ne
estas novluno...”
Kvarversisto
romantika
kompatis pri
la senpova.
Rezultis
verko distika
- granda
vers’ kaj verso nova.
La nova luno estas tre ĉarma kaj inspiroplena; inda je via bela omaĝo, Poeta!
ResponderExcluirAnkaŭ mi estas lunamanto, kaj verkis versaĵetojn pri ĝi:
Estas fakto / Dio bildigas /ĉiun monaton/ lumboaton /sur senstelan riveron /de l'nokto nigra. / Kaj do mi nepre /enboatiĝas /por remi sencele/ ĝis feliĉa/mateniĝo.
https://nazarelaroca.blogspot.com/2012/09/lua-de-setembro-septembra-luno.html
*Poeto
ResponderExcluirO Poeta da Trova brilha como nunca!!! Ótima ideia poética! Lindo mesmo!
ResponderExcluirĈiam impresigas min la rafinita lerto krei saman poemon en ĉiu aparta lingvo. Krome, la originaleco de la poemo estas dialogo tiom intima, kvazaŭ de nura sama rolulo.
ResponderExcluirQue lindo poema, Paulo!
ResponderExcluirTeatraliza-lo seria incrível!
Muito lindo!
ResponderExcluirbelo poema, como sempre!
ResponderExcluir