Cada um toma seu rumo

 

 

Vale dos Vinhedos/Rio Grande do Sul

Foto PSV 2016

 

N. é farmacêutica da rede municipal. Falamos sempre ao telefone e vejo que ultimamente ela anda deprimida e pessimista. No entanto, ontem ela me surgiu na tela com seu antigo olhar brilhante e expressão de espontânea alegria.

- Que aconteceu?

- Hoje, ao final do expediente, tive uma felicidade como há muito não sentia!

- Conte! Como foi isso?

- Assim. Tinha terminado o horário de trabalho e todos os funcionários estavam saindo. Estávamos nos despedindo, quando chegou o Sr. Benedito, com uma receita na mão. O Sr. Benedito é um velho mal vestido, meio sujinho, às vezes até meio mal cheiroso, capenga e lamuriento. Tudo indica que seja morador de rua.  Aparece sempre por lá para pedir “remédio pra pressão alta”, e nunca traz a receita médica. Hoje aconteceu de novo. Eu insisti que ele fosse buscar a tal receita, e ele estava de volta, depois de tudo fechado, alarme ligado, o chefe já dando a partida no carro. O Sr. Benedito chegou atrasado. Hoje é sexta-feira, e o Sr. Benedito disse que estava com a pressão alta. A farmácia só voltaria a funcionar na segunda. Todo mundo foi embora, ficamos eu e o Sr. Benedito, desolado, na calçada. Que fazer?

Perguntei:

- O Senhor aguenta caminhar comigo até a farmácia do bairro?

- Aguento.

Fomos a uma farmácia comercial próxima. Comprei os medicamentos da receita (que por sorte eram muito baratos) e dei a ele.

- Posso pagar à Senhora na semana que vem? - ele perguntou, muito constrangido.

- Não precisa, Sr. Benedito! Foi bem baratinho. É um presente meu ao Senhor...

O homem arregalou os olhos, admirado, e disparou:

- Mas eu gasto o meu dinheiro no bar!...

- O dinheiro é seu e o Senhor gasta onde quiser.

E fomos andando, juntos,  por mais alguns metros. Depois, cada um tomou seu rumo.

 

 

Ĉiu homo sur sia vojo

 

N. estas farmaciistino en la municipa servo. Ni ofte babilas per la telefono, kaj mi vidas, ke lastatempe ŝi estas deprimita kaj pesimisma. Tamen, hieraŭ ŝi aperis sur mia ekrano kun sia malnova hela rigardo kaj mieno de spontanea ĝojo.

- Kio okazis?

- Hodiaŭ, fine de la laborhoroj, mi ekhavis feliĉon, kian mi de longa tempo ne sentis!

- Rakontu! Kiel tio okazis?

- Jene. Finiĝis la labordeĵoro kaj ĉiuj oficistoj estis forirantaj. Ni adiaŭis unu la aliajn, kiam alvenis S-ro Benedikto, kun recepto en la mano. S-ro Benedikto estas ĉifonvesta maljunulo, iomete malpura, foje eĉ iom malbonodora, lamanta kaj plendema. Verŝajne li estas senhejmulo. Li ofte aperas tie por peti “kuracilon kontraŭ alta sangpremo”, kaj li neniam alportas la kuracistan recepton. Hodiaŭ tio denove okazis. Mi insistis, ke li iru por preni la recepton, kaj jen li revenis post kiam ĉio estis jam fermita, la alarmo ŝaltita, la estro jam ekfunkciigis sian aŭton. S-ro Benedikto alvenis tro malfrue. Hodiaŭ estas vendredo, kaj S-ro Benedikto diris, ke lia sangpremo estas tro alta. La municipa apoteko malfermiĝos denove nur en la proksima lundo.  Ĉiuj foriris, kaj restis mi kaj S-ro Benedikto, senkonsola, sur la trotuaro. Kion fari?

Mi demandis:

- Ĉu vi eltenas veni kun mi ĝis la apoteko de la kvartalo?

- Mi eltenas.

Ni iris al komerca proksima apoteko. Mi aĉetis la receptitajn medikamentojn (kiuj feliĉe estis tre malmultekostaj) kaj donis ilin al li.

- Ĉu mi rajtas pagi al vi en la proksima semajno? - li demandis, tre honte.

- Ne necesas, S-ro Benedikto! Tio estis tre malmultekosta. Ĝi estas mia donaceto al vi...

La homo malfermegis la okulojn, mire, kaj pafis:

- Sed mi elspezas mian monon en la drinkejo!...

- La mono apartenas al vi kaj vi rajtas elspezi ĝin kie ajn plaĉas al vi.

Kaj ni plu kune iris kelkajn metrojn. Poste ĉiu prenis sian vojon.