Aniversário

 

 

PSV - out. 2020

Não sou dado a visitas sociais, por pura rabugem, plantada ainda nos tempos de criança. Hoje vejo que perdi com isso algum aprendizado.

Pois recém fui visitar uma senhora que estava a cumprir seu centésimo primeiro ano de vida. Presa ao leito, vendo pouco, ouvindo mal, limitada à paisagem pobre e também centenária de um dormitório modesto. Pior: pensando, pensando...

Não escreveu livro, não deixou obra pública, nunca foi notícia, ninguém se lembra dela.  Casou, teve filhos, pagou suas contas. Manteve uma certa elegância de antanho: vestia linho bordado. Jamais ergueu a voz a alguém, não cometeu maledicências, não se tem informação de que tenha prejudicado um semelhante. Sofreu calada as naturais decepções da vida. Guardou nos olhos uma sombra de melancolia e na parede do quarto um perfil da Virgem Maria. 

Levei begônias vermelhas, e ela agradeceu, creio que sinceramente.

Trocamos algumas frases penosas, tentando desviar do assunto inevitável:

- Estou cansada de viver!...

Durante a curta conversa, consegui que ela sorrisse por duas vezes.

Pensando bem, acho que foi mérito das begônias.

 

 

NASKIĜDATO

 

Mi ne emas fari sociajn vizitojn, pro malsocietemo plantita jam en mia infanaĝo. Nuntempe mi vidas, ke per tio mi maltrafis kelkajn vivinstruojn.

Nu, mi antaŭ nelonge vizitis sinjorinon, kiu kompletigis sian cent-unuan vivojaron. Alkroĉita al lito, malmulte vidanta, malbone aŭdanta, limigita al la seninteresa kaj same centjara pejzaĝo de modesta dormoĉambro. Kaj plej malbone: ŝi pensas, pensadas...

Ŝi ne verkis libron, ŝi ne faris publikan konstruaĵon, ŝi neniam estis objekto de ies atento, neniu memoras pri ŝi. Ŝi edziniĝis, naskis idojn, pagis siajn ŝuldojn. Ŝi konservis ian elegantecon de antikva tempo: ŝi vestis sin per brodita linaĵo. Ŝi neniam laŭtigis sian voĉon al alia homo, ne kritikaĉis aliulojn, oni ne havas informon, ke ŝi iam malbonfaris al proksimulo. Ŝi silente suferis la naturajn elreviĝojn en la vivo. Ŝi konservis ian ombron de melankolio kaj sur la ĉambromuro pentraĵon de Virgulino Maria.

Mi kunportis ruĝajn begoniojn, kaj ŝi dankis, mi kredas ke sincere.

Ni interŝanĝis kelkajn penajn frazojn, klopodante deturniĝi de neevitebla temo:

- Mi estas laca de la vivo!...

Dum la nelonga konverso, mi sukcesis ridetigi ŝin dufoje.

Se mi trafe pensas, supozeble tio estis merito de la begonioj.