Leio o relato de um amigo sobre suas leituras diárias em busca das notícias. Dois jornais diários, uma hebdomadário, sítios de informação científica, revistas de cultura e literatura. A cada dia, uma maratona de acessos, na tentativa de encontrar informações sobre o mundo à nossa volta. A escolha dos veículos, por sua vez, deve ser atenta e criteriosa, para que a exaustiva procura se mostre digna do esforço – confiável, objetiva, pertinente. E muito cuidadosa, pois cada um desses veículos tem seu bias, sua tendenciosidade natural, já que homens de carne e osso os produzem. Informar é ato político.
Sempre que deparo com tais relatos me assalta uma certa angústia de não saber o mundo. Repugna alienar-me dele, mas como sabê-lo de modo consistente?
Temos muitas janelas mas nenhuma basta. Não se trata de olhar a paisagem, mas de compreendê-la, interpretá-la, decifrá-la. Sem a mesma admirável obstinação do referido amigo, acabo formando, com muito menos recursos, a minha modesta imagem de um planeta complicado, mutável, instável, imprevisível. Sempre com a impressão meio cômica de palpar um elefante com os olhos vendados – como na velha fábula oriental.
Há que aceitar: não sei o mundo, o mundo não me sabe.
SCII LA MONDON
Mi legis tekston de iu amiko pri liaj ĉiutagaj legadoj serĉe de informoj. Du ĵurnaloj ĉiutage, unu semajnan periodaĵon, retejoj de sciencaj informoj, revuoj pri kulturo kaj literaturo. Ĉiutage, maratono da aliroj, en la penado trovi informojn pri la mondo ĉirkaŭ ni. La elekto de tiuj periloj siavice devas esti atenta kaj kriteriobea, por ke la laciga serĉado montriĝu inda je la klopodo - fidinda, objektiva, koncerna. Kaj tre zorga, ĉar ĉiu tia informilo havas sian inklinon, sian naturan tendencon, ĉar homoj el karno kaj ostoj ilin produktas. Informi estas politika ago.
Kiam mi vidas tiajn tekstojn, ĉiam venas al mi ia angoro, ke mi ne scias la mondon. Naŭzas min resti for de la mondo, sed kiel scii ĝin en maniero fidinda? Oni havas multajn fenestrojn, sed neniu el ili sufiĉas. Ne temas pri rigardo al pejzaĝo, sed pri kompreno, interpreto, deĉifro. Sen tiu sama obstino de mia menciita amiko, mi fine formas, kun ege malpli da rimedoj, mian modestan bildon de komplika, ŝanĝiĝema, nestabila, neantaŭvidela planedo. Ĉiam kun la iom komika impreso, ke mi palpas elefanton kun vinditaj okuloj - kiel en la malnova orienta fabelo.
Mi devas akcepti: mi ne scias la mondon, la mondo ne scias min.
Ha uma piada de um palhaço francês de nome Coluche que diz que a única coisa exata em um jornal é a data. Talvez isso o ajude a aquietar seu coração.
ResponderExcluirDankon, mia kara amiko! Via deklaro montras al mi, ke mi ne estas sola en ĉi tiu mondo.
ResponderExcluirPripensiga kroniko! Ankaŭ mi ne scias la mondon, kaj eĉ mi ne scias min mem...
ResponderExcluirInformiĝi pri la mondo ŝajnas neebla tasko de Sisifo. Rekomencota ĉiutage.
ResponderExcluirEn la nuna interreta mondo, ĉiuj informoj venas vestitaj de politika tendenco, kaj oni povas elekti tiujn kiuj trafas nian politikan opinion.
ResponderExcluirE esse seu amigo, como fica a cabeça dele? Porque ninguém sabe o mundo. Ótima crônica!!!
ResponderExcluir"Não existe opinião pública, existe opinião publicada." W. Churchill
ResponderExcluirO fenômeno é antigo, mas só foi publicado agora.
Crônica providencial.
"Mi nur scias, ke mi ne scias nenion."
ResponderExcluir