retrato

 

 

 

Fizeram-me um retrato.

Para minha surpresa, recebi de Helga Plötner, artista alemã, veterana Esperantista e linda pessoa, o meu retrato. Ela se dedica, generosamente,  a criar retratos de Esperantistas, mundo a fora. Desenha-os com artes de minúcia, delicadeza e precisão. Resultam rostos cheios de vida.

Olho-o longamente, e me custa distinguir o que sinto. Examino a pele engelhada, especialmente ao lado dos olhos assimétricos – o esquerdo mais fechado.  Abaixo da cabeleira branca, a testa é larga e sulcada, e as orelhas, pequenas. Em contraste com o nariz volumoso, que minha mãe denominava “nariz fornalha”, quase uma deformidade. Sulcos profundos também nos lados da boca, cujos lábios sorriem de leve, mais finos do que um dia já foram. A pele do pescoço, com suas redundâncias, contribui para a denúncia dos anos.

Há uma certa estranheza em se olhar assim, em detalhe. Por trás do possível narciso,  passa-se uma espécie de desvendamento. Quem é este que aí sorri, de leve, sobre o papel? Quê cogita, quê vislumbra, quê percebe? Que palavra o poderia definir? Encontro no retrato um rosto sem palavra. Alguém no constante espanto do mundo, no puro ar de certa manhã fresca.  Não passa de face, num momento de vida. No momento seguinte, há de ter sido outro.

Um instante, efêmero e único.

 

 

portreto

 

 

Oni desegnis mian portreton.

Por mia suprizo, mi ricevis de Helga Plötner, germana artistino, veterana Esperantistino kaj belega persono, mian portreton. Ŝi grandanime sin dediĉas al kreado de portretoj de Esperantistoj, tra la mondo. Ŝi desegnas kun detala, delikata, preciza arto. Rezultas vizaĝoj plenaj de vivo.

Mi ĝin longe rigardas, kaj mi penas ekkompreni, kion mi sentas. Mi ekzamenas la sulkoplenan haŭton, aparte apud la okuloj asimetriaj - la maldekstra malpli aperta. Sub la blanka hararo, la frunto estas larĝa kaj sulkita, kaj la oreloj, etaj. Kontraste kun la granda nazo, kiun mia patrino alnomis “fornegaj nazoj”, preskaŭ misformaĵo. Profundaj sulkoj ankaŭ apud la buŝo, kies lipoj apenaŭ ridetas, malpli dikaj ol iam. La haŭto de la kolo, kun siaj faldoj, kontribuas por denunci pri la jaroj.

Troviĝas ia strango, se oni sin tiel rigardas, detale. Sub la ebla narciso, okazas iaspeca malkovro. Kiu estas tiu, kiu apenaŭ ridetas, sur la papero? Kion li pensas, vidas, perceptas? Kiu vorto povus lin difini? Mi trovas sur tiu portreto senvortan vizaĝon. Iu en konstanta miro pri la mondo, en pura matena freŝa aero. Nur vizaĝo, en unu momento de la vivo. Je la sekva momento, li estis jam alia.

Unu momento, efemera kaj unika.