Meu avô Breno era um homem incomum. Culto, austero e disciplinado, o que o não impedia de cultivar o bom humor e o senso poético da vida. De sua velha estante eu me encantava com volumes esparsos do “Tesouro da Juventude” e velhos exemplares das “Seleções”, a “Reader’s Digest” em Português. Ainda me lembro da seção “Rir é o melhor remédio”.
Meu avô declamava de memória longos trechos d’ Os Lusíadas, e isso me impressionava. Comia pastéis caseiros às segundas feiras e aos domingos acompanhava o almoço com vinho tinto que vinha de São Roque.
Mas, para mim, seu talento mais curioso era o de atribuir nomes. Sua primogênita chamou-se Glaura, suponho que por nostalgia das terras de Minas, onde há uma bonita localidade com esse nome; o segundo filho, meu pai, chamou-se Ofir, nome da lendária terra rica em ouro, citada no Velho Testamento; o terceiro filho, Omair, nome de origem árabe que significa “o que vive para sempre”.
Eu admirava esse requinte para nomes. Quando ganhei um lindo filhote de pastor alemão, uma cadelinha cheia de carisma canino, ele propôs logo: “Há de se chamar Lenda!” . E assim foi, e o nome casava com o bicho, à perfeição.
Tenho saudade de meu avô Breno, e de seu talento para nomes. Bem nomear as coisas do mundo é compreendê-lo melhor.
La nomoj de mia avo
Mia avo Breno estis neordinara homo. Klera, severmora kaj disciplinema, sed tio ne malhelpis lin kultivi bonhumoron kaj poeziecan sencon de la vivo. El lia malnova libroŝranko mi raviĝadis per disaj volumoj de la kolekto “Trezoro de la Junularo” kaj malnovaj ekzempleroj de la revuo “Seleções”, la portugallingva versio de “Reader’s Digest”. Mi ankoraŭ memoras la rubrikon “Ridi estas la plej bona kuracilo”.
Mia avo parkere deklamadis longajn fragmentojn de “La Luzidoj”, kaj tio impresis min. Ĉiulunde li manĝis hejme faritajn pasteĉojn, kaj dimanĉe li gustumis la tagmanĝon kun vino veninta el la urbo São Roque.
Sed al mi ŝajnis, ke lia plej kurioza talento estas la kapablo elekti nomojn. Lia unuenaskita filino nomiĝis Glaura, mi supozas, ke pro nostalgio pri regiono de brazila ŝtato Minas Gerais, kie troviĝas samnoma bela urbeto; lia dua filo, mia patro, nomiĝis Ofir, nomo de legendeca lando riĉa je oro, menciita en la Malnova Testamento; la tria filo, Omair, arabdevena nomo, kiu signifas “tiu, kiu vivas por ĉiam”.
Mi admiris tiun rafinitecon pri nomoj. Kiam mi gajnis belegan idon de germana ŝafhundo, nome hundineton plenan de hunda karismo, li tuj proponis: “Ĝi nomiĝu Legendo”. Kaj tiel estis, kaj la nomo kongruis kun la besto, perfekte.
Mi sopiras mian avon Breno, kaj lian talenton por nomoj. Trafe nomi la aferojn en la mondo estas kompreni ĝin pli bone.
As coisas só existem quando as nominamos. As boas coisas portam bons nomes. Seu avô foi muito bom, Paulo, e foi muito bom que tenha compartilhado esta doce história.
ResponderExcluirMi dankas, ke vi konatigis min kun via avo; mi ja sukcesis ekkoni unu mian, sed ni vivis tro malproksime (mi en Romo kaj li en Venecio), tial mi apenaŭ havis kontaktojn kun li.
ResponderExcluirA-finaĵe, kroniko estas la preferata beletra formo de Rubem Braga, Drummond, F Sabino kaj nia samnomulo Paulo Mendes Campos. Modestopinie, tiakvalite verkas nia kara Viana, P S. Aplaŭdojn!
ResponderExcluirBonŝance vi bele memoras vian ĉarman avon. Li aspektas kiel literatura rolulo!
ResponderExcluirBelaj rememoroj! Mi konatiĝis kun nur unu paro da geavoj (kaj resopiras ilin...). La alia paro estas kvazaŭ legendaj figuroj.
ResponderExcluir