quarta-feira, 28 de maio de 2014

SAUDADE


Era um homem bom.
Apreciava vinhos, livros
e sorvete de chocolate.
Tinha muitos escrúpulos
e parecia guardar sempre algum sentimento.
Acreditava piamente na vida eterna.
Quando éramos crianças,
levava-nos a passear em São Paulo,
e lá, de mãos dadas,
corríamos desabaladamente pelas calçadas.
“Estão olhando!...”
“Não faz mal, aqui ninguém nos conhece…”
Não o sepultei como devia.
Por vezes ele me visita,
simples sombra suave de saudade.
Era meu pai.

RESOPIRO

Li estis bona homo.
Li ŝatis vinojn, librojn
kaj ĉokoladan glaciaĵon.
Li estis tre skrupulema
kaj ĉiam ŝajnis kaŝi iun senton.
Li firme kredis la eternan vivon.
Kiam ni estis infanoj,
li kondukis nin al promeno en San-Paŭlo,
kaj tie, mano en mano,
ni senbride kuradis sur la trotuaroj.
“Homoj rigardas nin!...”
“Ne gravas, ĉi tie neniu konas nin…”
Mi ne entombigis lin dece.
Foje li vizitas min,
simpla milda ombro resopira.

Li estis mia patro.

3 comentários:

  1. "Foje li vizitas min,
    simpla milda ombro resopira."

    Kiaj belaj, emociaj versoj teksitaj de l' sopiro...
    Gratulon, Poeto!

    ResponderExcluir
  2. Patro... neforgesebla amiko en niaj vivoj... Bele kaim ni sukcesas lasi malfermata la pordon de la koro por bone lin ricevi.
    Dankon, Paulo.

    ResponderExcluir