Era
um homem bom.
Apreciava
vinhos, livros
e
sorvete de chocolate.
Tinha
muitos escrúpulos
e
parecia guardar sempre algum sentimento.
Acreditava
piamente na vida eterna.
Quando
éramos crianças,
levava-nos
a passear em São Paulo,
e lá,
de mãos dadas,
corríamos
desabaladamente pelas calçadas.
“Estão
olhando!...”
“Não
faz mal, aqui ninguém nos conhece…”
Não o
sepultei como devia.
Por
vezes ele me visita,
simples
sombra suave de saudade.
Era
meu pai.
RESOPIRO
Li estis bona homo.
Li ŝatis vinojn, librojn
kaj ĉokoladan glaciaĵon.
Li estis tre skrupulema
kaj ĉiam ŝajnis kaŝi iun senton.
Li firme kredis la eternan vivon.
Kiam ni estis infanoj,
li kondukis nin al promeno en San-Paŭlo,
kaj tie, mano en mano,
ni senbride kuradis sur la trotuaroj.
“Homoj rigardas nin!...”
“Ne gravas, ĉi tie neniu konas nin…”
Mi ne entombigis lin dece.
Foje li vizitas min,
simpla milda ombro resopira.
Li estis mia patro.
"Foje li vizitas min,
ResponderExcluirsimpla milda ombro resopira."
Kiaj belaj, emociaj versoj teksitaj de l' sopiro...
Gratulon, Poeto!
Patro... neforgesebla amiko en niaj vivoj... Bele kaim ni sukcesas lasi malfermata la pordon de la koro por bone lin ricevi.
ResponderExcluirDankon, Paulo.
Emocionante.
ResponderExcluir