Sôfrego

 

                                                                                        PSV -  Itatiaia, 2016

 

 

Hoje é quinta, dia de ir ver os velhos do abrigo. Antes de tudo, fui preencher os papéis. Muitos papeis tediosos, receitas, atestados, pedidos de exames, resultados de exames. A enfermeira ia me passando as folhas, eu ia anotando. O pensamento esvoaçava, às vezes, por sobre a burocracia. Lá fora o céu era azul e quente. Enquanto anotava, percebia um zumbido no ar. Uma espécie de ladainha, um resmungo contínuo e monótono. Um choramingo.

- Me dá!... me dá, logo!... venha!... por que a demora?... venha cá!...

A voz era monocórdia e nasal, pouco intensa mas o bastante para atravessar a janela. Olhei. Era um velho, no pátio do abrigo, sentado numa cadeira de rodas, ao sol que às 10 da manhã já não vibrava muito amistoso.

- Me dá!... Vem cá!... Venha!....

- O que ele quer? – perguntei à enfermeira.

- Não liga, doutor, ele chama o dia inteiro.

E prosseguia a litania. Ergui-me da cadeira e fui ver. Era um velho cego, surdo, demente. Desligado do mundo, lamuriando insensatez e delírio, a conversar com figuras imaginárias de um passado ignoto. Não falava consigo mesmo, falava com seus fantasmas, desconexo.

Aproximei-me e toquei o ombro. Ele ergueu a cabeça querendo entender. Gritei junto ao ouvido:

- Que deseja?!

- Pode abrir esta garrafa? Eu não consigo.

Só então notei que ele segurava uma garrafa de plástico, cheia de água. Abri a garrafa, percebendo que o conteúdo, ao sol, estava morno. E devolvi. Ele bebeu, trêmulo, ávido, sôfrego, quase todo o líquido. Fechei de novo a garrafa, que ele manteve junto ao corpo. E murmurou:

- Ô água boa!...

 

 

 

SOIFO

 

Hodiaŭ estas ĵaŭdo, tago por viziti la maljunulojn en la azilo. Antaŭ ĉio, mi komencis skribi la paperojn. Multajn enuigajn paperojn, receptojn, atestilojn, rezultojn de laboratoriaj ekzamenoj, petojn de laboratoriaj ekzamenoj.  La flegistino donadis al mi la foliojn, mi notadis. Mia penso ekflugis, foje, super la burokrataĵo . Tie ekstere, la ĉielo estis blua kaj varma. Dum mi skribis, mi perceptis zumadon en la aero. Tio estis speco de litanio, ia kontinua murmurado monotona. Ia ploretado.

- Donu!... donu tuj!... venu ĉi tien!... kial vi prokrastas?... venu ĉi tien!...

La voĉo estis unutona kaj nazeca, malforta, sed sufiĉa por trairi la fenestron. Mi rigardis. Tio estis maljunulo, meze de la azila korto, sidanta sur rulseĝo, sub suno je la 10-a matene, jam ne tre amika suno.

- Donu!... venu!... venu ĉi tien!...

- Kion li volas? - mi demandis la flegistinon.

- Ne zorgu, doktoro, li vokas dum la tuta tago.

Kaj daŭris la litanio. Mi stariĝis kaj venis tien. Li estis blinda, surda, demenca maljunulo. For de la mondo, ploretanta sensence kaj delire, konversanta kun imagaj figuroj el nekonata pasinteco. Li ne parolis al si mem, sed al siaj fantomoj, miskonekta.

Mi alproksimiĝis kaj tuŝis lian ŝultron. Li levis la kapon, dezirante kompreni. Mi kriis apud lia orelo:

- Kion vi volas?!

- Ĉu vi bonvolus malfermi ĉi tiun botelon? Mi ne sukcesas.

Nur tiam mi rimarkis, ke li havas en la mano plastan botelon kun akvo. Mi malfermis la botelon, konstatante, ke la enhavo, sub la suno, estas varmeta. Kaj mi redonis ĝin. Li trinkis, tremante, avide, soifege, preskaŭ la tutan likvaĵon.  Mi refermis la botelon, kaj li ĝin konservis premita al sia korpo. Kaj li murmuris:

- Ho kia bongusta akvo!...