Foi no portão de uma escola pública. Escola de criança pequena. No meu tempo se chamava jardim da infância; agora é ensino fundamental. Parei para olhar pela grade a criançada a brincar no amplo pátio ensolarado. Maior algazarra, maior beleza.
Foi quando chegou a professora apressada, cheia de pastas e sacolas. Quando as crianças a viram, acorreram todas gritando de alegria. Todas queriam abraçá-la, e ela ficou presa no meio daquele alvoroço de amor. E cada pequeno recebeu o seu carinho.
Quando ela afinal pôde entrar, trazia no rosto um sorriso de pura felicidade.
Cá fora, a cena ficou enevoada para os meus olhos brandamente marejados...
La instruistino
Tio okazis antaŭ la pordego de publika lernejo. Lernejo por etaj infanoj. Iam oni nomis ĝin infan-ĝardeno; nun ĝi estas lernejo por fundamenta edukado. Mi haltis por rigardi tra la kadro la infanojn ludantajn en la vasta, suna korto. Granda malordo, tre bela.
Tiam alvenis hastema instruistino, kun multaj tekoj kaj sakoj. Kiam la infanoj ekvidis ŝin, ili ĉiuj alkuris kaj gaje kriadis. Ĉiuj volis brakumi ŝin, kaj ŝi restis kaptita meze de tiu tumulto de amo. Kaj ĉiu etulo ricevis ŝian kareson.
Kiam fine ŝi sukcesis eniri, ŝi havis sur ŝia vizaĝo rideton de feliĉo.
Ĉi-ekstere, la sceno nebuliĝis al miaj okuloj milde malsekaj...
Bela!...
ResponderExcluirKortuŝa.
ResponderExcluirLa infanoj havas la povon por plenumi nin el amo!
ResponderExcluirIam ĉi tiu instruisto spertis similan situacion: tiama laboro en unuaj serioj de baza lernejo. Mezgradaj, superaj niveloj, nur poste. Kia bela, kortuŝa priskribo!
ResponderExcluirLa instruistino de mia filino ĉe la infanlernejo rekonis ŝin post 33 jaroj kaj ili interbrakumis kaj ridis kaj gojis kune. Kiel kortuŝe!
ResponderExcluirKia sentema rakonto!
ResponderExcluir