um homem de bem

 

PSV mar2025

 

 

 

 

Faleceu em Lorena/SP, neste mês de março de 2025, próximo ao Carnaval, o Dr. Caio de Almeida Jr.. Ninguém ficou sabendo: ele pediu a máxima discrição e dispensou flores e rezas.

Exerceu medicina com dignidade, por seis décadas. Fundou o Pronto-Socorro da Santa Casa  e atraía ao corpo clínico colegas que pudessem contribuir para um melhor atendimento à população. Iniciava suas visitas à enfermaria antes das seis da manhã. Austero, avesso a sentimentalismo barato, mantinha dois ídolos: o Trabalho e o Estudo. Era um moderno estóico, o médico mais estudioso que eu conheci.  

Era culto, leitor voraz e estimava citações, especialmente shakespearianas. “Não há ciência que mostre a alma de um homem pelos traços de seu rosto.”  Não tinha religião e se posicionava agnóstico. Mas se compadecia dos pobres. E tinha uma discreta admiração pelo Deus de Spinoza.

Foi meu amigo. Aprendi muito com ele e lhe tenho uma gratidão que nunca pude expressar. Guardo dele, entre muitos dizeres, um chiste que nunca hei de esquecer:

“Na vida, são necessárias duas coisas. Primeira: não esquente a cabeça com coisas pequenas. Segunda: tudo é pequeno.”

Dr. Caio, meu amigo, era um homem de bem.

 

Bona homo

 Forpasis en la brazila urbo Lorena, en ŝtato San Paŭlo, en ĉi tiu monato marto 2025, okaze de Karnavalo, D-ro Caio de Almeida Jr.. Neniu eksciis pri tio, siatempe: li petis maksimuman diskretecon kaj ne volis florojn kaj preĝojn.

Li laboris kiel medicinisto kun digno, dum ses jardekoj. Li fondis la Sukurejon de la hospitalo Sankta Domo kaj allogadis al ĝia skipo de klinikistoj kolegojn, kiuj povus kontribui al pli bona zorgado pri la sano de la loĝantaro. Kutime li komencis siajn vizitojn al la enhospitaligitaj pacientoj antaŭ la sesa matene. Severmora, ne ema al banala sentimentaleco, li kultivadis du idolojn: Laboron kaj Studadon. Li estis ia moderna stoikulo, la plej studema kuracisto, kiun mi iam konis.

Li estis klera, avida leganto kaj amanto de citaĵoj, aparte la ŝekspiraj. “Ne ekzistas scienco, kiu povas montri la animon de homo per la trajtoj de lia vizaĝo.” Li ne havis religion kaj sin tenis agnostikulo. Sed li kompatis la malriĉulojn. Kaj havis diskretan admiron pri la Dio de Spinoza.

Li estis mia amiko. Mi multon lernis de li, kaj havas al li dankemon, kiun mi neniam povis esprimi.  Mi konservas de li, inter multaj diraĵoj, ŝercon, kiun mi neniam forgesos:

“En la vivo, estas necesaj du aferoj: La unua: ne tro varmigu vian kapon pro etaj aferoj. La dua: ĉio estas eta.”

D-ro Caio, mia amiko, estis bona homo.