terça-feira, 25 de março de 2014

A DOR



Não há beleza na dor.
Nenhum encanto no sofrimento cruciante.
O horror é negro e fétido.
O pavor,  náusea vertiginosa.
Mão impiedosa  que esgana.
Lâmina que perfura,
lâmina.
E no entanto, do fundo da mais sombria dor,
luz um pensamento,
último piscar da consciência.
E ali permanece, pequena brasa remanescente,
derradeira estrela
antes de nascer o nublado novo dia.
Só virá à tona quando a lente da lágrima contida
o ampliar, a ponto de ser visto, o bastante.
(Se deixamos a lágrima escorrer,
perde-se a lente
e a possibilidade de entrever
um tênue pedaço de verdade.)

DOLORO

Nenia beleco en doloro.
Nenia ĉarmo en turmenta sufero.
Hororo estas nigra kaj fetora.
Timego, vertiĝa naῠzo.
Senindulga mano sufokanta.
Klingo boranta,
klingo.
Kaj tamen, el la fundo de plej profunda doloro,
lumas penso,
lasta palpebrumo de la konscio.
Kaj tie ĝi sidas, eta restanta braĝo,
lasta stelo
antaῠ la naskiĝo de nova nuba tago.
Ĝi montriĝos nur kiam la lenso de larmo retenita
ĝin pligrandigos, ke ĝi estu sufiĉe videbla.
(Se oni lasas, ke la larmo glitu,
perdiĝas la lenso
kaj la ebleco duonvidi

fajnan pecon da vero.)

3 comentários:

  1. Hieraŭ mi spektis la televidintervjuon kun la poeto kaj filozofo Adélia Prado. Ŝi asertis ke, oni necesas suferi por plibone kompreni la vivon...
    Vi poezie priskribis doloron...

    ResponderExcluir
  2. Doloro naskas alian eston el nia propra esto... Kaj certe ni jam neniam estos la samaj poste akusxo tia!
    Kiam Dio donas al ni la eblecon poezii poste la vizito de la doloro signifas ke nia animo kreskis iomete, maturigxis iomete.

    ResponderExcluir