A DOR

Não há beleza na dor.

Nenhum encanto no sofrimento cruciante.

O horror é negro e fétido.

O pavor,  náusea vertiginosa.

Mão impiedosa  que esgana.

Lâmina que perfura,

lâmina.

E no entanto, do fundo da mais sombria dor,

luz um pensamento,

último piscar da consciência.

E ali permanece, pequena brasa remanescente,

derradeira estrela

antes de nascer o nublado novo dia.

Só virá à tona quando a lente da lágrima contida

o ampliar, a ponto de ser visto, o bastante.

(Se deixamos a lágrima escorrer,

perde-se a lente

e a possibilidade de entrever

um tênue pedaço de verdade.)

DOLORO

Nenia beleco en doloro.

Nenia ĉarmo en turmenta sufero.

Hororo estas nigra kaj fetora.

Timego, vertiĝa naῠzo.

Senindulga mano sufokanta.

Klingo boranta,

klingo.

Kaj tamen, el la fundo de plej profunda doloro,

lumas penso,

lasta palpebrumo de la konscio.

Kaj tie ĝi sidas, eta restanta braĝo,

lasta stelo

antaῠ la naskiĝo de nova nuba tago.

Ĝi montriĝos nur kiam la lenso de larmo retenita

ĝin pligrandigos, ke ĝi estu sufiĉe videbla.

(Se oni lasas, ke la larmo glitu,

perdiĝas la lenso

kaj la ebleco duonvidi

fajnan pecon da vero.)