SURDEZ

Chegou um dia em que sua mulher, companheira de tantos anos, teve que repetir uma frase três vezes, durante o almoço. De um momento para outro, percebeu que já não ouvia bem. Para quase todas as pessoas esse dia chega, pensou com resignação.

O Otorrino indicou um aparelhinho. Antes de usá-lo, decidiu despedir-se dos sons. Seu primeiro exercício foi escutar atentamente o ruído do pingo de água caindo numa bacia de lata. Depois o mesmo pingo caindo num copo. Depois prestou atenção ao latido tristonho de um cão noturno, em quieta madrugada. Depois  escutou  o chiado do chinelo da mulher, no corredor. O canto do galo, que é o som do amanhecer. O bulício do talher no prato. O resfolgar do cão com sede. O farfalhar discreto das folhas do abacateiro.

E ficou feliz, porque ainda ouvia muitos sons bonitos.

E foi ficando mais exigente, e quis ouvir o som dos passos das formigas, o bater das asas dos urubus no céu, a couve que crescia rompendo a terra, a proliferação dos fungos sobre  cascas de laranja. Quis ouvir o movimento da seiva do mamoeiro. Quis ouvir o ruído da agulha da costureira perfurando o tecido.  A incandescência do metal no fogo. A dança da carpa no tanque. A lua cheia.

E percebeu então o que mais ambicionava: ouvir seus pensamentos mais escondidos.

SURDECO

Alvenis tago, kiam lia edzino, kunulino de tiom da jaroj, devis ripeti frazon trifoje, dum tagmanĝo. Subite li perceptis, ke li jam ne bone aŭdas. Tia tago alvenas al preskaŭ ĉiu homo, li pensis, rezignacie. Faka kuracisto indikis etan aparaton. Antaŭ ol uzi ĝin, li decidis adiaŭi la sonojn. Lia unua ekzerco estis atente aŭskulti la bruon de akvoguto falanta sur ladan ujon. Poste, la saman guton en glason. Poste li atentis pri la malĝoja bojado de nokta hundo, en kvieta malfrua nokto. Poste li aŭskultis, ke la pantoflo de lia edzino siblas sur la koridora planko. La kokokrion, kiu estas la  sono de mateniĝo. La bruetadon de manĝiloj sur telero. La anheladon de soifanta hundo.  La diskretan interfrotiĝon de la folioj de la avokadujo.

Kaj li estis feliĉa, ke li ankoraŭ povis aŭdi multajn belajn sonojn.

Kaj li fariĝis pli kaj pli postulema, kaj li volis aŭskulti la paŝojn de formikoj, la flugilbataton de katartoj en la ĉielo,  kreskadon de brasiko el la grundo, multobliĝon de fungoj sur oranĝoŝeloj. Li volis aŭdi la moviĝon de la sevo de papajo. Li volis aŭdi la bruon de kudrilo, kiam kudristino boras tolaĵon per ĝi. La inkandeskon de metalo en fajro. La dancon de karpo en akvujo. La plenan lunon.

Kaj tiam li perceptis, kion li plej ambiciis: aŭskulti siajn plej kaŝitajn pensojn.