à beira do mediterrâneo
encontrei uma gaivota agonizante
o vento antiquíssimo agitava um pouco as asas
enquanto ela se preparava para o momento final
por um instante ela deixou sua solidão desamparada
e me olhou com algum espanto
guardei distância e silêncio
em respeito à nobreza do embate
à beira do mar imemorial
encontrei uma gaivota
profundamente solitária
Mazara del
Vallo, agosto 2012
SOLECO
ĉe
bordo de la mediteranea maro
mi
trovis agoniantan mevon
tre antikva
vento iom skuis ĝiajn flugilojn
dum ŝi
sin preparis por la fina momento
nelongan tempon ĝi forlasis sian senrimedan solecon
kaj
rigardis min kun iom da miro
mi silente restis je iom da distanco
respekte
al la nobla alfronto
ĉe
bordo de pramemora maro
mi
trovis mevon
profunde
solecan
Mazara del
Vallo, aŭgusto 2012
A profunda solidão do instante da morte! Como sempre, muito bom, Paulo!
ResponderExcluirTiu trista poemo bele kaj profunde priskribas la glacian solecon de la morto. Vera rekviemo!
ResponderExcluirE a foto está linda!
ResponderExcluir