EU FICO TRISTE

Não sou de direita, não sou de esquerda. Politicamente, sou nada. Eu olho as pessoas.

Quando um país executa um embargo econômico a outro país, eu penso nas pessoas, não nos políticos, ou nas ideologias. Se o embargo é eficaz, quem sofre são as pessoas, que não são de direita, nem de esquerda. São crianças, jovens, adultos e idosos, gente comum que come, dorme, trabalha e pensa na vida. Gente, como em qualquer parte do mundo. Os políticos e suas ideologias (ou puros interesses) passam ao largo de tais inconvenientes.

O Brasil aderiu ao embargo econômico a Cuba. Não tenho simpatia pelo regime de governo daquela ilha, a despeito de terem por lá acabado com a miséria e com o analfabetismo – ao que se saiba. Mas tenho simpatia pelo povo cubano, que precisa de alimento, moradia, que trabalha, estuda e pensa na vida. O musical, alegre, simpático povo cubano. Nossos irmãos latino-americanos.

Meu país aderiu a uma posição desumana. Eu fico triste.

MI ESTAS MALĜOJA

Mi ne estas dekstrulo, mi ne estas maldekstrulo. Politike, mi estas nenio. Mi rigardas la homojn.

Kiam unu nacio plenumas ekonomian blokadon al alia nacio, mi pensas pri la homoj, ne pri politikistoj, aŭ pri ideologioj. Se la blokado estas efika, suferas la homoj, kiuj ne estas dekstruloj, nek maldekstruloj. Ili estas infanoj, junuloj, plenaĝuloj kaj maljunuloj, ordinaraj personoj, kiuj manĝas, dormas, laboras kaj pensas pri la vivo. Personoj, kiel ĉie ajn en la mondo. Politikistoj kaj iliaj ideologioj (aŭ simplaj interesoj) restas for de tiaj ĝenoj.

Brazilo aliĝis al la ekonomia blokado al Kubo. Mi ne simpatias al la politika reĝimo de tiu insulo, malgraŭ ke tie oni estingis mizeron kaj analfabetecon - oni diras. Sed mi simpatias al la kuba popolo, kiu bezonas nutradon, loĝejojn, kiu laboras, studas kaj pensas pri la vivo. La muzikema, gaja, simpatia kuba popolo. Niaj latinamerikaj fratoj. 

Mia lando aliĝis al malhumana sinteno. Mi estas malĝoja.