PSV - 08/2019
A pequena Lívia e o
avô saem da padaria com um saquinho de pães de queijo. Do outro lado da rua,
sentado ao meio fio, um mendigo, relativamente jovem, esmola.
- Vamos dar um dos
pães a ele?
- Não! É meu!
- Mas ele não tem
dinheiro pra comprar...
Ela pensa um momento.
- É só ele ir
trabalhar! É justo isso?
O avô silencia,
surpreso. Em casa, narra o acontecido à mãe da menina, que docemente explica:
- Mas é preciso
ajudar as pessoas, querida!...
Lívia volta a
pensar.
E desaba num choro sentido,
prolongado, inconsolável.
Demando
pri justeco
La eta Lívia kaj ŝia avo eliras el panvendejo kun
saketo da fromaĝpanoj. Ĉe la alia flanko de la strato, sidante sur la trotuara rando,
relative juna almozulo almozas.
- Ĉu ni donu al li unu panon?
- Ne! Ĝi estas mia!
- Sed li ne havas monon por aĉeti...
Ŝi pensas dum momento.
- Ŝufiĉas, ke li laboru! Ĉu tio estas justa?
La avo eksilentas, surprizita. Hejme, li rakontas
la okazaĵon al la patrino de la knabino, kiu dolĉe klarigas:
- Sed estas necese helpi la homojn, kara!...
Lívia pensas, denove.
Kaj ŝi falas en ploradon sentoplenan, longan,
senkonsolan.