MULHER DE BRANCO

Num fim de tarde azul,

a passear tanta gente pela larga calçada,

passou uma bonita moça de vestido branco

levando o louro filho ao colo

e no olhar um tanto de felicidade.

Não era mulher, era um tema.

E passou, a passo, a passeio.

E levou consigo o filho e o tema.

BLANKE  VESTITA VIRINO

En blua vesperiĝo,

kiam tiom da homoj promenis laῠ larga trotuaro,

preterpasis bela junulino en blanka robo,

portanta en siaj brakoj  blondan idon

kaj en la okuloj iom da feliĉo.

Tio ne estis virino, ĝi estis temo.

Kaj ŝi pasis, paŝe, promene.

Kaj forportis la idon kaj la temon.

ESPERANÇA

Quando eu galgava a montanha, havia no penúltimo patamar um filete de água que nunca secava. Não era potável mas servia para refrescar as mãos e a nuca. Nunca entendi de onde brotava aquela água perene, em pleno estio.

Havia também enormes flores rubras que nasciam da pedra, e um musgo que desenhava no minério obras de arte.

E raros pássaros que apreciam a solidão.

E as nuvens, as silenciosas nuvens parceiras do vento.

Já não galgo a montanha.

Mas recordar a subida traz de volta o afago da esperança.

ESPERO

Kiam mi supreniris la montaron, troviĝis sur la antaῠlasta plataĵo strio el akvo, kiu neniam sekiĝis. Ĝi ne estis trinkebla, sed bone taῠgis por refreŝigi la manojn kaj la nukon. Mi neniam komprenis, el kie venis tiu ĉiama akvo, en plena seksezono.

Troviĝis ankaῠ grandegaj ruĝaj floroj, kiuj naskiĝis sur la ŝtono, kaj muskoj, kiuj desegnis sur la mineralo artverkojn.

Kaj maloftaj birdoj, kiuj amas solecon.

Kaj nuboj, silentaj nuboj, kunuloj de vento.

Mi jam ne supreniras la montaron.

Sed rememori la supreniradon denove alportas la kareson de espero.