CASA DE PEDRA

É uma casa de pedra

com persianas verdes

e uma velha senhora dentro.

De manhã, ela vem molhar as flores da frente

e varrer os degraus da entrada.

À tarde, soa o rouco sino da aldeia.

Às vezes chega o aroma do mar

e de azeitonas.

Outras vezes passa uma criança

a caminho da escola,

um trabalhador em sua bicicleta,

um gato vadio.

E há ainda a brisa, a brisa.

Por que me comove tanto

uma velha senhora em sua casa de pedra?

ŜTONA DOMO

Ĝi estas ŝtona domo

kun verdaj persienoj

kaj maljuna sinjorino interne.

Matene ŝi akvumas la florojn fronte

kaj balaas la ŝtupojn ĉe la enirejo.

Je vesperiĝo sonas la raŭka sonorilo en la vilaĝo.

Iam kaj iam alvenas la odoro de maro

kaj de olivoj.

Alifoje preterpasas infano

survoje al la lernejo,

laboristo sur sia biciklo,

vaganta kato.

Kaj krome estas venteto, venteto.

Kial min tiel emocias

maljuna sinjorino en sia ŝtona domo?

A VOLTA

Foi preciso contemplar as severas montanhas

de um país distante,

mastigar o peixe exótico,

 a fruta e o leite,

banhar a língua no vinho untuoso,

os cabelos na brisa seca de outros ares.

Foi preciso apertar a mão de uma outra gente

mais ríspida,

mais rude,

mais antiga.

Ouvir cantos remotos,

pisar pedras mais ásperas,

repousar em sombras de árvores tristonhas.

Foi preciso então voltar,

abrir o portão,

olhar para o meu cão,

para a minha cadeira,

ouvir  o pio da minha codorna.

E deixar entrar comigo a gratidão.

REVENO

Necesis kontempli la severajn montarojn

de fora lando,

maĉi ekzotikan fiŝon

frukton kaj lakton,

bani la langon per oleeca  vino,

la harojn per seka venteto de alia aero.

Necesis premi la manon de aliaj homoj

pli krudaj,

pli maldelikataj,

pli antikvaj.

Aŭskulti nekonatajn kantojn,

paŝi sur pli malglataj ŝtonoj,

ripozi en ombro de malĝojaj arboj.

Necesis tiam reveni,

malfermi la pordon,

rigardi mian hundon,

mian seĝon,

aŭskulti la pepadon de mia koturno.

Kaj lasi, ke dankemo envenu kun mi.