Caminhar pelas ruas da cidade tem suas surpresas. Passando sob um viaduto, dei com uma pichação em grandes letras negras, sobre uma das colunas que o sustentam:
Queria
mudar com
você, não
por você
Não consegui passar indiferente. Demorei um pouco a atinar com o que me atraiu, naquele doce poeminha de rua. A eterna ilusão da mudança? As letras grandes e angulosas, como quem grita? A veleidade do verbo no pretérito imperfeito?
Fiquei a imaginar o gesto-spray do pichador que “desejaria” mudar, e mudar junto. Ousado visionário!
Só então percebi que meu encanto fora causado pelo cuidado com que, sonhador, ele desenhou suas preposições. Ambas muito bem postas, a serviço de uma ideia romântica. E mais: o requinte de interpor uma vírgula – num tempo em que já não se valoriza a pontuação.
Não há dúvida: anda por aí, pelas mesmas ruas que palmilho, um poeta.
La murstrekisto kaj la prepozicio
Piedirado laŭ la stratoj de la urbo donas siajn surprizojn. Pasante sub viadukto, jen mi ekvidis murskribaĵon per grandaj nigraj literoj, sur unu el la kolonoj, kiu ĝin subtenas:
Mi volus
ŝanĝiĝi kun
vi, ne
pro vi
Mi ne sukcesis preterpasi indiferenta. Mi bezonis iom da tempo por kompreni, kio min allogis, en tiu dolĉa strata poemeto. Ĉu la eterna iluzio de ŝanĝiĝo? Ĉu la grandaj, angulecaj literoj kvazaŭ kriantaj? Ĉu la malforta volo de la verbo en la kondicionalo?
Mi longe imagadis la ŝpruc-geston de la murstrekisto, kiu “dezirus” ŝanĝiĝi, kaj kune. Aŭdaca viziulo!
Subite mi perceptis, ke mian raviĝon kaŭzis la zorgemo, per kiu, revema, li desegnis siajn prepoziciojn. Ambaŭ tute ĝuste almetitajn, je la servo de ideo romantika. Kaj plie: li rafinite intermetis komon — en tempo, kiam oni jam ne atentas pri interpunkcio.
Ne estas ia dubo: vagadas laŭ la samaj stratoj, kie mi piediras, poeto.
