Leio no jornal que uma poeta vai lançar seu novo volume de
poemas num evento para o público.
A poeta só consegue mexer os olhos, pela crueldade extrema
da esclerose múltipla avançada; todo o restante de seus músculos voluntários
está paralisado.
Ela se comunica por um programa de computador, pelos
movimentos dos olhos. É assim, também, que escreve seus poemas.
Eu queria estar lá, no lançamento, para olhá-la nos olhos e
ler seus poemas. Poemas dos olhos.
Não poderei.
Em vez disso, contemplo longamente a linha da montanha, ao
crepúsculo. A misteriosa linha da
montanha...
POEMOJ EL LA OKULOJ
Mi legas en ĵurnalo, ke poetino lanĉos sian novan poemvolumon en evento por la publiko.
La poetino sukcesas movi nur siajn
okulojn, kaŭze de la ekstrema krueleco de multobla sklerozo en grava
stato; ĉiuj ŝiaj ceteraj voldependaj muskoloj paraliziĝis. Ŝi komunikas per komputila programo, per movado de la
okuloj.
Tiel same ŝi verkas siajn
poemojn.
Mi volus ĉeesti la lanĉon, por rigardi ŝiajn okulojn kaj legi ŝsiajn poemojn.
Poemoj el la okuloj.
Mi ne povos.
Anstataŭe, mi longe
kontempladas la linion de la montaro, en krepusko. La misteran linion de la
montaro...
Tristemente lindo!
ResponderExcluirA linha da montanha que se confunde com outra linha infinitamente mais misteriosa: a linha da vida.
ResponderExcluirNão há muito o que dizer. Só sentir...Eu acho.
La poezion de shiaj okuloj vi legas sur la linio de la montaro en krepusko. Belege!
ResponderExcluirTriste bela! (sufiĉas ripeti tion supredirite de via frato). Kion plu?
ResponderExcluir