BELO CASAL DE ESCRITORES

 

Recebi, embalados em gentileza, dois bonitos livros de autores lorenenses — se não de nascimento, de estima e moradia. De Maria de Lourdes Camelo, “Os Moradores da Rua da Ponte”; de Getulino do Espírito Santo Maciel, “Entre Caminhos e Afetos”, ambos editados com muito gosto e ilustrados com lindas capas. 

O primeiro traz relatos deliciosos de uma jovem professora, numa cidade de interior, a visitar casas para um censo. Cada visita retrata uma situação humana supreendente e mostra o universo da gente despojada do interior de Minas Gerais. Em cada uma, uma gama de sentimentos, de contradições, de dramas escondidos entre paredes . Tudo narrado com simplicidade comovente, com a força do olhar da escritora talentosa que nascia. Por exemplo, ao descrever um velório:

 

Por muito tempo, esse foi o assunto dos bares e das cozinhas. Todos ficaram impressionados com um fato ocorrido exatamente no momento em que o padre espargia água benta no corpo. Do quarto de Olímpia saiu uma barata, antiga pela aparência, que atravessou a sala ziguezagueando entre os sapatos deixando em seu rastro um manto de fuligem e baba até alcançar a rua. Paralisados, naquele instante, ninguém ousou esmagá-la.

 

O livro de Getulino contém poesia. Lirismo puro, a exaltar o amor e a arte, sempre de mistura com um profundo sentimento de gratidão ao Criador. A religiosidade, à maneira de Adélia Prado, realça a arte do pensamento poético mais elevado. Há uma vertigem constante na surpresa do pequeno homem diante da grande vida:

 

Por que?

 

Por que me procurais

Logo na colheita

E não me procurastes

No plantio das sementes

Se bem próximo é o tempo

De alegrias e tristezas

Talvez de orações; lembranças e emoções

Para reencontrardes

Meus esplendores esquecidos

E minha explícita 

E profunda miséria.

 

Lourdes e Getulino, discretos em sua vida interiorana, cheios da verdadeira sabedoria dos simples, enriquecem Lorena. Estão unidos à cidade como estão unidos entre si — pelo laço da Arte, pela mágica da Palavra. Devemos gratidão ao belo casal.

 

 

BELA PARO DA GEEDZOJ

 

Mi ricevis, pakitajn en ĝentilo, du belajn librojn de geaŭtoroj el Lorena — ne naskiĝintaj en tiu urbo, sed pro amo kaj longtempa enloĝado. De Maria de Lourdes Camelo, “La Loĝantoj ĉe Strato de la Ponto”; de Getulino do Espírito Santo Maciel, “Inter Vojoj kaj Amoj”, ambaŭ elegante eldonitaj kaj ilustritaj per belegaj kovriloj.

La unua alportas ĝuindajn rakontojn de juna instruistino, en landinterna urbo, kiam ŝi vizitas domojn por censo. Ĉiu vizito portretas homan situacion surprizan kaj montras la universon de homoj modestaj en la brazila ŝtato Minas Gerais. En ĉiu, tuta gamo da sentoj, da kontraŭdiroj, da dramoj kaŝitaj inter muroj. Ĉio verkita kun emociiga simpleco, per la forto de rigardo de verkistino talenta, kiu tiam naskiĝis. Ekzemple, kiam ŝi priskribis funebran ceremonion:

 

Dum longa tempo, tiu estis temo por interparoloj en drinkejoj kaj kuirejoj. Ĉiuj impresiĝis pro fakto, kiu okazis precize en la momento, kiam la pastro disĵetis benakvon sur la korpon. El la ĉambro de Olímpia eliris blato, kiu aspektis maljuna, kaj ĝi trairis la ĉambron sinue inter la ŝuoj, lasante spuron de ia fulgo kaj gluaĵo, ĝis ĝi atingis la straton. Paralizite, tiumomente, neniu aŭdacis premfrakasi ĝin.

 

La libro de Getulino enhavas poezion. Puran lirikon, ekzaltantan amon kaj arton, ĉiam mikse kun profunda sento de dankemo al la Kreanto. Religiemo, kiel tiu de Adélia Prado, kiu elstarigas la arton de plej alta poezia penso . Troviĝas ia konstanta kapturno en la surprizo de la eta homo fronte al la granda vivo:

 

Kial?

 

Kial vi serĉas min

Jam dum la rikolto

Kaj ne serĉis min

Dum la plantado de semoj

Se tre proksima estas la tempo

De ĝojo kaj malĝojo

Eble de preĝoj; rememoroj kaj emocioj

Por retrovi

Miajn forgesitajn brilojn

Kaj mian eksplicitan

Kaj profundan mizeron. 

 

Lourdes kaj Getulino, diskretaj en sia landinterna vivo, plenaj de la vera saĝeco de la simplaj, riĉigas la urbon Lorena. Ili estas ligitaj al la urbo kiel inter si mem — per laĉo de Arto, per la magio de la Vorto. Ni ŝuldas dankon al la bela paro.