domingo, 1 de setembro de 2024

metamorfose

PSV set 2024
 

 



Um bom amigo, a certa altura, decidiu mostrar-lhe um erro. Ele o cometera havia muitos anos mas, como se sabe, o tempo não apaga os erros, ao contrário da memória, que luta por sepultá-los. Ele de fato cometera aquele erro, por mais mais incômodo que fosse reconhecê-lo. A primeira reação é sempre a justificativa. 

— Mas eu tive motivos... fiz aquilo porque...

Além de não abrandar a alma, as justificativas vão causando um constante remoer do passado, uma ruminação obsessiva, cujo único resultado costuma ser uma curiosa, dolorosa metamorfose. Não que o erro se transforme em inseto, mas em algo pior: em culpa. Seu erro, tantos anos decorridos, agora se arvorava em culpa, em dorida culpa. Desceu ao porão da infância, com seus labirintos, para vestir a túnica pesada do remorso. Com o reconhecimento do erro, ele ainda poderia aprender alguma coisa; com a culpa, só lhe cabia gemer.

...

Vagou algum tempo nessa espécie de subterrâneo da alma, até que uma tênue luz o ajudou a voltar ao rés-do-chão de sua vida mental. Essa luz era simplesmente um pensamento claro e sincero:

— Errei mesmo!  Estupidamente! Lamento muito. Se puder remendar, estou pronto. Espero errar menos, a partir de agora. Peço desculpa.

...

E aqui se encontra ele, de novo, na superfície incerta do mundo, às voltas com suas escolhas, até o último dos dias.  

 

 

metamorfozo

 

Alvenis momento, kiam bona amiko decidis montri al li misfaron. Li estis aginta mise, antaŭ multaj jaroj, sed oni scias, ke la tempo ne forviŝas misfarojn, male ol la memoro, kiu strebas ilin sepulti. Li efektive estis plenuminta tiun earon, eĉ se tre malkomforte estis rekoni tion. Lia unua reago estis provo sin pravigi.

— Sed mi havis kialojn... mi tion faris, ĉar...

Krom ne mildigi la animsenton, pravigoj iom post iom kaŭzas konstantan revenadon al la pasinteco, ian obsedan remaĉadon, kies sola rezulto kutime estas kurioza, dolora metamorfozo. La misfaro ja ne transformiĝas en insekton, sed en ion eĉ pli malbonan: en kulpon. Lia eraro, post tiom da jaroj, nun aplombis kiel kulpo, dolora kulpo. Li descendis al la subtera etaĝo de infanaĝo, kun ĝiaj labirintoj, por surmeti la pezan mantelon de kulposento. Rekoninte sian misfaron, li ankoraŭ povus lerni ion; ene de kulpo, nur restis al li ĝemado.

...

Dum iom da tempo li vagis en tiu speco de subtera regiono de la animo, ĝis malforta lumo lin helpis reveni al la teretaĝo de sia mensa vivo. Tiu lumo estis simple unu klara, sincera penso:

— Jes, mi eraris! Tute stulte! Mi tre bedaŭras. Se mi povas realĝustigi tion, mi estas preta. Mi esperas malpli ofte misfari, de nun. Mi pardonpetas.

...

Kaj jen li staras denove sur la necerta surfaco de la mondo, okupita per siaj elektoj, ĝis la lasta tago.   


 

7 comentários:

  1. Unua paŝo , rekoni la eraron, novan ŝancon li gajnis , batali kun li men , estas lernado malfacila, sed li sukcesos!!

    ResponderExcluir
  2. Tiu neevitebla metamorfozo nin kondukas al provizora ludo de konkludo: "Mi esperas malpli ofte misfari, de nun. Mi pardonpetas". Krom tiu grava peto, ĉu ne indas esti kaj la petanto kaj petato? Se jes, ĉu aldona paŝo l realĝustigo ne estas sin pardoni per ia senkondiĉa amo eĉ al si mem?

    ResponderExcluir
  3. Poeziaĵon min petas tiu mirinda beletraĵo. Ĝi certe venos.

    ResponderExcluir
  4. Karega amiko Paulo.
    Via poemo estas pura oro.
    Tiom da tempo! Feliche, ni estas ankorau bone vivantaj...

    ResponderExcluir
  5. Mirinda poemprozo! La poezia memo transformiĝas kiam la lumo de respondeco anstataŭas la kulposenton. Gratulon!

    ResponderExcluir
  6. Paulo, ege bona poemprozo! Ververe la pardonpetas estas granda solvo!

    ResponderExcluir