ESTRANHEZA

Toquei sua face como se tangesse um verso.

E já não era cútis, era pura seda,

a recobrir mistérios de uma fruta leve,

a esconder o sumo de uma polpa agreste.

E perscrutei seus olhos de pupila estreita,

e o hálito fugaz que pouco sopra, débil,

e mal empurra o barco. O mar é tão extenso

que é como se ondulasse um líquido deserto...

Assim são duas almas numa busca incerta:

são duas ilhas próximas e nunca gêmeas,

e numa só montanha escura, dois rochedos.

São dois fragmentos  frágeis de um antigo cetro

que nunca  mais serão o mesmo uno objeto,

fadados para sempre à lúgubre estranheza.

FREMDO

Mi tuŝis la vizaĝon kvazaŭ ludus verson.

Anstataŭ haŭto trovis tolon mi, silkecan,

kovrantan la misteron de frukto malpeza,

kaŝantan la aromon de la kruda kerno.

Esploris mi pupilojn de okuloj fermaj

kaj la elspiroblovon, kiu nur blovetas

kaj malrapide puŝas la barkon . Dezerto

likva kaj onda ŝajnas la oceanego...

Animoj paraj en la reciproka serĉo:

insuloj tre proksimaj, tamen ne ĝemelaj,

du rokoj sur la sama montaro malhela.

Du pecoj de rompita, tre antikva sceptro,

neniam plu denove unuecaj estos,

sed destiniĝos ĉiam al malĝoja fremdo.