com grafite número 6
rabisquei em folha branca
uma cabeça do Cristo
saiu torto
saiu triste
desjeitoso
desastrado
canhestro
canhoto
e vago
passou longe a majestade
nem sombra de santidade
meu Cristo desengonçado
mas é o meu Cristo
MIA
KRISTO
per
grafitaĵo numero 6
mi strekis sur blanka papero
kapon de la Kristo
fariĝis ĝi torda
fariĝis ĝi trista
misa
mallerta
oblikva
kaj svaga
longe for restis majesto
eĉ ne ombro de sankteco
mia Kristo maleleganta
sed tiu estas mia Kristo
Tiel bela paradokso kaj tiel sincera mallerteco ne ofte legiĝas en poemo. Ĝuinde.
ResponderExcluirDe fato, nessa vida, cada um tem seu Cristo e a sua cruz a carregar. Casaram bem, Paulo, poema e desenho.
ResponderExcluirKia kortuŝa poemo, Paŭlo! Gratulon!
ResponderExcluirAcho q a escultura do Brecheret foi sua inspiracao. Gostei do poema! =)
ResponderExcluirNe, ne via Kristo, LA kristo, ekzakte kiel ĉiu homo suferanta, sen majusklo, simple provante sekvi sian vojon eĉ sen scii kien ĝi kondukas, findanta kiom eble plej spontanee al sia fido kaj nur je ĝi centrita, sentanta la apartenon al dio kiu estigis lin kaj samtempe estas li. LA kristo, homo, kiun ni ĉiuj estas, ĉar dio estigis nin kaj samtempe estas ni. Grandeco estas sinonimo humileco. Tion vi bone scias, bone estas, bone diras kaj vidigas. Kaj ĉefe sentigas, de ĉiuj ame respektata Paulo S.V.
ResponderExcluir"fidanta al sia fido"
ResponderExcluirSimlesmente lindo, o desenho e as palavras.
ResponderExcluir