O INOCENTE, DE LUCHINO VISCONTI

O último filme de Luchino Visconti, “O Inocente” (1976) pode-se comparar a uma pedra preciosa. Uma translúcida safira, por exemplo. Um momento mágico da arte cinematográfica.

Por que mágico?

Baseado na obra de Gabriele d´ Annunzio, ela trata das razões e desrazões das paixões humanas. Do ciúme, do egoísmo, do cinismo, da hipocrisia, da leviandade que permeiam os relacionamentos. Até aqui, nada de novo. A história se passa no ambiente da aristocracia fútil, e é quase um dramalhão banal. Aí reside a mágica. Em ritmo lento, atores primorosos, música envolvente, cores precisas e sobretudo em andamento e enquadramento exatos, Visconti transmite o drama da irracionalidade, quando se trata de amar e ser amado. A certa altura, o protagonista lamenta entregar a si mesmo para um folhetim de segunda categoria. Para o espectador, no entanto, fica a sensação de uma sonata perfeita, construída a partir dos acordes dissonantes da incoerência humana. Fica claro: a Arte não está só no que se diz, mas em como se diz.

Da pedra rude à safira facetada, destaque para o gênio de Luchino Visconti.

“LA SENKULPA” , DE LUCHINO VISCONTI

La lastan filmon de Luchino Visconti, “La Senkulpa” (1976) oni povas kompari kun gemo. Ia luma safiro, ekzemple. Ia magia momento en kinarto.

Kial, magia?

Bazita sur la verko de Gabriele d´ Annunzio, ĝi temas pri la motivos kaj mismotivoj de homaj pasioj. Pri ĵaluzo, pri egoismo, pri hipokrito, pri facilanimeco, kiuj trapasas la interrilatojn. Ĝis ĉi tiu punkto, nenio nova. La historio okazas en etoso de frivola aristokrataro, kaj estas preskaŭ banala duaranga dramo. Jen ĉi tie sidas la magio. Per malrapida ritmo, fajnaj aktoroj, envolvanta muziko, precizaj koloroj kaj precipe per ekzaktaj fluado kaj enkadrigo, Visconti transdonas la tragikon de senracieco, kiam temas  pri dono kaj ricevo de amo. Je certa momento, la protagonisto bedaŭras, ke li sin donas por felietono duaranga. Al la spektanto, tamen, ekestas la sento pri ia perfekta sonato, konstruita per disonancaj sonoj de la homa malkohero. Fariĝas klare: Arto ne sidas nur en tio, kion oni diras, sed en tio, kiel oni diras.

De la kruda ŝtono al facetita safiro, elstaras la genio de Luchino Visconti.