a passo incerto
no alto de uma colina
vi o sol projetar minha sombra
ao pé da encosta
trazia a impessoalidade de todas as sombras
a carência de matiz
a inclinação incerta do que se projeta à revelia
o tédio da prisão irremediável
não se reconhece a própria sombra
como certos pensamentos
vai conosco mas não nos pertence
impenetrável silêncio
na manhã de outono
nunca me pareceu tão enigmática
enigma
en hezita irado
sur eta monto
mi vidis mian ombron ĵetitan de la suno
ĉe la piedon de deklivo
ĝi portis la senpersonecon de ĉiuj ombroj
la mankon de nuanco
la necertan inklinon de io kio projektiĝas hazarde
la enuon de senrimeda enkarceriĝo
oni ne rekonas sian propran ombron
kiel iaj pensoj
ĝi iras kun ni sed al ni ne apartenas
nepenetrebla silento
en la aŭtuna mateno
ĝi neniam aspektis al mi tiel enigma
Tre ege bela. Gratulon pro sentema animo
ResponderExcluirDensa kaj pensiga poemo...
ResponderExcluirKial elekti tiun danĝeran konkludon, eble diktita de melankolio?
Enigma montriĝas la kunvivado kun nia ombro, precipe en aŭtuna mateno. Eĉ poeziaj simboloj ne ĝin kaptas. Ho necerteco! Brile!
ResponderExcluir"Antaŭ ĉio gravas scii, kio ni estas, de kie ni venis,
ResponderExcluirkien ni iras, kiaj estas niaj destino." (Léon Denis)
“A impessoalidade de todas as sombras” é um verso magnífico! Belíssimo poema!
ResponderExcluirQue belo poema para uma manhã de domingo! Uma reflexão sobre a sombra, nossa "enigmática companheira". Silenciosa, presente e amiga. Delícia de leitura. Lourdes Camelo.
ResponderExcluir