Minha casa não fica ao pé do mar.
Da janela diviso a poderosa montanha,
a névoa, os pássaros ruidosos, o tímido cão,
e estremeço pela ausência do fluido mar.
No entanto, o que está longe me sustenta.
O desejo remoto,
a veleidade insustentável,
o verso nunca traçado,
o pensamento exilado,
o som subterrâneo.
A nostalgia do mar inatingível.
O essencial não fica ao pé de mim.
Também se vive do que não se tem.
Neatingebla maro
Mia
hejmo ne staras apud la maro.
Tra la fenestro mi vidas la potencan montaron,
nebulon, bruemajn birdojn, timeman hundon,
kaj mi ektremas pro foresto de la fluida maro.
Tamen, min subtenas tio, kio staras for.
La fora deziro,
la netenebla frivolo,
la neniam verkita verso,
la forpelita penso,
la subtera sono.
La nostalgio de neatingebla maro.
La esenco ne staras apud mi.
Oni vivas ankaŭ el tio, kion oni ne havas.
Grava estas la kompreno pri la ekzisto de la nekonaĵoj kaj la sento de aparteneco al ĉio en la mondo. Esperanto iel helpas doni tian senton. ☺
ResponderExcluirLa kialo de la vivo kuŝas ĝuste en la serĉo pri la esenco...
ResponderExcluirKion diri antáŭ ia Arta Verko?
ResponderExcluirHoje particularmente, o mar me faz mais falta que nunca.
ResponderExcluirEste comentário foi removido pelo autor.
ResponderExcluirTiel profunda kaj vera frazo "Ankaŭ vi povas vivi per tio, kion vi ne havas!" Ni daŭre lernas marŝi kun tio, kion ni havas! Kaj la maro? Ha maro, mi volus bani la dolorojn de mia animo! Kiu scias kiam bruligi, tiam "RESANIGI"!
ResponderExcluir