Luto
manto tênue do tear de uma tecelã muito velha.
Couraça rija,
vago odor de chuva fina
silenciosa litania indecifrável.
Tomo-o nas mãos trêmulas
e o amasso, e fica-me na pele a tinta vil
do pardo papel.
O luto não se amarfanha,
não se rasga,
não se queima.
O luto se sopra,
de mistura com um assobio infantil.
Sai no hálito.
A cor do luto não cabe no negro,
mas no ocre.
Paira, nunca pousa.
Erra vago informe.
funebro
Funebro
leĝera mantelo el la teksilo de tre maljuna teksistino.
Malmola kiraso
malpreciza odoro de pluveto
silenta litanio nedeĉifrebla.
Mi prenas ĝin per tremantaj manoj
kaj ĝin ĉifas, kaj restas sur mia haŭto la aĉa inko
de aĉa papero.
Funebron oni ne ĉifas,
ne ŝiras,
ne bruligas.
Funebron oni blovas,
mikse kun infana fajfo.
Ĝi eliras kun la buŝodoro.
La koloro de funebro ne kongruas kun nigro,
sed kun okro.
Ĝi ŝvebas, neniam ripozas.
Erarvagas senforma.
Meus sentimentos, meu amigo.
ResponderExcluirForça Tio, estou longe na distância mas do seu lado em pensamento e orações!
ResponderExcluirKion diri, amiko mia? Nur silente akompani la.doloron vian...
ResponderExcluirMi sentas tion kion vi sentas kaj bedaŭras ĉar mi ne scias kiel fari por mildigi vian suferon....
ResponderExcluirEble ĉi tiu estas via plej bela kaj kortuŝa poemo: "silenta litanio nedeĉifrebla"...
ResponderExcluirEste comentário foi removido pelo autor.
ResponderExcluirBelega esprimo... ŝajne oni vidas la senton! Batalanto.
ResponderExcluirLuto, nur pregxo donas al ni forton por travivi tiun tempon.....
ResponderExcluirMi batalas por eviti funebron pro la karaj foririntaj.Via poemo estas bela!
ResponderExcluir