um fim de semana longevo

 

Um fim de semana longevo. Fui ver o 50º filme de Woody Allen (88 anos) e a peça de Othon Bastos (92 anos) no palco. Eloquentes expressões de pura arte, a sorrir do etarismo bobo que anda por aí.

“Um golpe de sorte em Paris”, falado em francês, mesmo não sendo o melhor filme do americano, dá gosto assistir. Hora e meia de narrativa limpa, fluida, sofisticada em sua simplicidade aparente. A trilha sonora, sempre jazzística, é um encanto de leveza, a contrastar com as cenas de um marido tresloucado que afaga a própria sandice brincando com um trenzinho elétrico. Enquanto o Acaso, esse personagem obsessivo na obra de Allen, conduz a vida real.

Othon Bastos, por sua vez, conta a própria vida, com a mesma paixão com que a viveu: “Não me entrego, não!”  Ri, chora, grita, murmura, dança, tira e põe o paletó como quem resiste, de fato. Faz o público chorar, gargalhar, aplaudir e silenciar, com a respiração presa e um nó na garganta. Poucas vezes vi teatro em tamanho estado de pureza e grandeza. Fico com muita pena de quem não viu.

A Arte é um sopro fresco na alma.

 

altaĝa semajnfino

 

Altaĝa semajnfino. Mi spektis la 50-an filmon de Woody Allen (88-jaraĝa) kaj la teatraĵon de Othon Baston (92-jaraĝa). Elokventaj esprimoj de pura arto, kiu ridetas pri la stultaj aĝo-antaŭjuĝoj, foje troveblaj tie kaj tie.

“Hazardo en Parizo”, parolata en la franca lingvo, eĉ se ne la plej bona filmo de la usonano, estas plezuriga spektaĵo. Unu horo kaj duono da rakonto pura, flua, rafinita en ŝajna simpleco. La muzika akompano, ĉiam ĵaza, estas ĉarme leĝera, kontraste al la scenoj pri freneza edzo, kiu karesas sian propran frenezecon per ludado per elektra ludotrajneto.  Dum la Hazardo, tiu obseda figuro en la verkaro de Allen, kondukas la realan vivon.

Othon Bastos siavice rakontas sian propran vivon, kun la sama pasio, kiel li ĝin travivis: “Mi ne kapitulacas!”. Li ridas, ploras, krias, susuras, dancas, forprenas kaj resurmetas la palton, kiel homo rezistanta, fakte. Li igas la publikon plori, ridegi, aplaŭdi kaj silenti, kun spirhaltoj kaj premo en la gorĝo. Malofte mi vidis teatron en tia stato de pureco kaj grandeco.  Mi tre kompatas tiujn, kiuj ne vidis ĝin.

Arto estas ia blovo de freŝeco en la animon.