Pediram-lhe uma história.
Procurou em papéis velhos,
na penumbra do poente,
na sombra de antigas dúvidas,
nas palmas das mãos das crianças.
Indagou dos ingênuos passarinhos,
das folhas que caem no final do inverno,
do cão que passa todas as tardes pela sua rua,
da moça que vende empadinhas às quintas-feiras.
Ninguém lhe propôs uma história
que ele pudesse passar adiante.
Faltavam histórias no mundo...
Ou estaria ele a fenecer por dentro?
Iu petis de li rakonton.
Li serĉis en malnovaj paperoj,
en la duonlumo de sunsubiro,
en la ombro la antikvaj duboj,
sur la manplatoj de infanoj.
Li demandis naivajn birdojn,
la foliojn falantajn en la fino de vintro,
la hundon, kiu ĉiutage pasas sur lia strato,
la junulinon, kiu vendas pasteĉojn ĉiuĵaŭde.
Neniu proponis al li historion,
kiun li povus plu rakonti.
Mankis historioj en la mondo...
Aŭ eble li interne de si velkadis?
Belo texto. Na maioria das vezes temos que criar as histórias, principalmente se quisermos registrar para a posteridade, fatos que julgamos importantes.
ResponderExcluirBonito e profundo, como sempre, Paulo!
ResponderExcluirEble la rakontisto ankoraŭ ne vidis la burĝonojn kiujn Printempo lasis por li.
ResponderExcluir