A
passos mansos ela se acercou, insidiosa,
em
seu capuz sombrio,
e
espalhou à volta o hálito pútrido.
Trouxe
consigo a lâmina da angústia,
o
veneno do medo,
a
vertigem da culpa,
o
abismo, o abismo.
Saliva
espessa.
A pegajosa
pele pálida do perigo.
O
pensamento a vagar em veredas geladas.
Chegou,
contemplou a cena com tédio,
sorriu
com cinismo
e
retirou-se arrastando os pés,
a
murmurar entre os descarnados dentes:
espero
no quarto ao lado.
VIZITO
Per delikataj paŝoj ĝi
alproksimiĝis, insida,
en sia ombra kapuĉo,
kaj disĵetis putran
buŝodoron.
Ĝi alportis kun si la
klingon de angoro,
la venenon de timo,
la vertiĝon de kulpo,
abismon, abismon.
Densa salivo.
La viskoza pro danĝero
pala haŭto.
Penso vaganta sur glaciaj
padoj.
Ĝi alvenis, kontemplis la
scenon kun enuo,
ridetis kun ciniko
kaj foriris trenante siajn
piedojn,
murmurante el inter la
senkarnaj dentoj:
mi atendos ĉe la apuda
ĉambro.
Kia bela kaj kortuŝa poemo, Paŭlo! Varman gratulon, Poeto!
ResponderExcluirTamen la malbela ruzeco de la morto malveras. "Kiam la nedezirata de ĉiuj alvenos", ni finfine ekkomprenos, ke ni ja ankoraŭ vivadas kaj poreterne vivos...
Eroj de Dio ni estas... kaj pro nia eta staturo, jen ni tremantaj, timemaj, antau Liaj Legxoj.
ResponderExcluirSed nia cxiela Patro pro kompatemo kaj senfina amo sendas al ni la Fidon, la Kuragxon kaj la Esperon.
Tragicamente belo, o poema! Porém, verdadeiro. Certo dia, chegamos em casa e encontramos a porta arrombada. Nada foi roubado. Apenas uma visita...
ResponderExcluir