O AMIGO

Em manhãs rosadas,

saímos, meu amigo e eu, a caminhar,

entre folhas caídas e pensamentos.

É boa companhia, o amigo,

de passada leve e compatível com a minha,

de pequenas e modestas falas,

silêncios oportunos, 

olhar atento aos telhados ,

aos cães vadios,

aos muros cobertos de hera,

aos terrenos baldios,

aos varredores de rua.

Às vezes comenta alguma descoberta de cientistas alemães.

Outras repete um velho anexim,

um verso de Pessoa,

um suspiro.

Nunca falamos de política, 

de metafísica,

ou de arte abstrata,

mas noto que ele se comove com os pedregulhos do chão

e com crianças descalças.

Meu amigo balança os braços como balança a vida,

caminha para nunca  chegar,

e não sei se vai comigo ou consigo.

Além de mim, ninguém o vê.

Meu amigo é uma fagulha.

LA AMIKO

En rozkoloraj matenoj

ni eliras, mia amiko kaj mi, por piediradi

inter falintaj folioj kaj pensoj.

Li estas bona kunulo, la amiko,

kun malpeza paŝado, kongrua kun la mia,

kun etaj kaj modestaj paroloj,

oportunaj silentoj,

atenta rigardo al tegmentoj,

al vagantaj hundoj,

al muroj kovritaj per hedero,

al malplenaj terenoj,

al stratbalaistoj.

Foje li komentas iun malkovron de germanaj sciencistoj.

Foje li ripetas antikvan proverbon,

verson de Pessoa,

suspiron.

Ni neniam parolas pri politiko,

pri metafiziko

aŭ pri abstrakta arto,

sed mi rimarkas, ke li emociiĝas pro surgrundaj ŝtonoj

kaj pro senŝuaj infanoj.

Mia amiko balancas siajn brakojn kiel li balancas sian vivon,

li iras por neniam reveni,

kaj mi ne scias, ĉu li iras kun mi aŭ kun si.

Escepte de mi, neniu alia vidas lin.

Mia amiko estas ia fajrero.