AMBIGUIDADE

No último dia do ano, saio da padaria e deparo com um pedinte. Tem as pernas estropiadas e, em pé, se apoia precariamente sobre suas muletas oscilantes. Pode-se dizer que estabeleceu duas boas estratégias que ninguém ousaria chamar de espertas, mas de sobrevivência: traja bermudas que não deixam dúvida sobre sua invalidez e posta-se a dois metros do caixa, de onde saem os fregueses, quase sempre com moedas na mão.

                Tenho uma relação ambígua com a esmola. Nasci e cresci em família cristã, ouvindo com certa frequência que se deve ajudar os pobres e dar o casaco a quem não tem. Do ponto de vista puramente religioso, é bonito e fica bem acobertado debaixo da constrangedora palavra “caridade”. Do ponto de vista social, trata-se de uma escandalosa conivência com a ineficiência do estado e da cidadania. Nunca consegui fazê-lo com tranquilidade. Ao contrário, sempre foi com grande desconforto. Como em todas as portas, batem-me à minha, de tempo em tempo, esses necessitados. É sempre um mal-estar: se dou uma moeda, dou mortificado; se não dou, não dou mortificado.

Tentei ser daqueles que argumentam que dar esmolas perpetua o problema; não adiantou. Tentei me filiar aos que acusam o pedinte de acomodação; não funcionou. Experimentei  negar,  pensando que a moeda seria usada para a pinga ou para o crack; menos ainda. Tentei dar uma quantia um pouco maior; foi um desastre. Tentei olhar pela fresta da janela e não atender, quando fosse um pedinte; um horror! Comecei a ajudar alguma instituição beneficente, mas os pedintes lá voltavam à minha porta.

                O desconforto diante do pedinte continua, sem solução, até hoje. De repente, ao sair da padaria, descubro a verdadeira natureza do problema:  eu não conseguia identificar claramente o meu sentimento, diante daquela pessoa.

                Agora eu sei: é vergonha. Mas o problema continua.

AMBIGUECO

Je la lasta tago de la jaro, mi eliras el panvendejo kaj ekvidas almozulon. Li havas kriplajn krurojn kaj malfirme staras sur du balanciĝantaj lambastonoj. Oni povas diri, ke li starigis du taŭgajn strategiojn, kiujn neniu aŭdacus nomi ruzaj, sed por postvivado: li vestis sin per mallongaj pantalonoj, kiuj ne lasas dubon pri lia invalideco, kaj li lokis sin je distanco de du metroj de la vendeja kaso, el kie klientoj eliras preskaŭ ĉiam kun moneroj enmane.

Mi havas ambiguan rilaton kun almozdonado. Mi naskiĝis kaj kreskis en kristana familio, ofte aŭdante, ke oni devas helpi malriĉulojn kaj doni ĉemizon al tiu, kiu ne havas ĝin. El pure religia vidpunkto, tio estas bela kaj bone akomodiĝas sub la duba vorto “karitato”. El socia vidpunkto, temas pri skandala konsentado pri la malkompetenteco de la ŝtato kaj de civitaneco. Mi neniam sukcesis fari tion trankvile. Male, ĉiam estis tre ĝene. Kiel ĉies pordojn, batas ankaŭ mian pordon, de tempo al tempo, tiaj necesbezonantoj. Okazas ĉiam malkomforto: se mi donas moneron, mi ĝin donas kun ĉagreno; se mi ne donas ĝin, mi ĝin ne donas kun ĉagreno.

Mi klopodis aniĝi al tiuj, kiuj argumentas, ke doni almozojn eternigas la problemon; tio ne efikis. Mi klopodis filiiĝi al tiuj, kiuj akuzas la almozulon pri akomodiĝo; tio ne funkciis. Mi provis nei, pensante, ke tiu monero uziĝos por aĉeto de brando aŭ de drogaĉo; eĉ malpli. Mi provis doni iom pli grandan monsumon; katastrofe. Mi provis rigardi antaŭe tra trueto en la fenestro kaj ne respondi, kiam tiu estas almozulo; teruraĵo! Mi komencis helpi bonfaran institucion, sed jen la almozuloj same revenadis al mia pordo.

                La malkomforto fronte al almozulo daŭras  sen solvo ĝis nun. Subite, elirante el la panvendejo, mi ekkonscias pri la vera naturo de la problemo: mi ne sukcesis ĝis nun klare percepti mian senton, antaŭ tiu homo.

                Nun mi scias: tio estas honto. Sed la problemo daŭras.