La trameto en Lisbono,
trankvila sur la deklivo,
glitas kun metala sono
sur la reloj de la vivo...
Ĝi ne urĝas, ĝi ne hastas,
ĝi ne kuras, ĝi promenas,
ĉirkaŭ ĝi, pejzaĝo vastas,
en ĝi la koro serenas.
Kien tiu tramo iras?
Ne, mi ne volas alveni!
Ĉar post alveno
sopiras
okul´ , kaj petas reveni...
O bondinho de Lisboa
desliza sobre a ladeira
e o metal da roda soa
nos trilhos da vida inteira...
O bondinho não tem pressa,
passeando, devagar,
e o olhar passeia nessa
mistura de ver e gostar.
Aonde vai esse bonde?
Não, eu não quero chegar!
Quero ficar aqui, onde
o melhor é se trilhar.
Não sei o que está melhor, o desenho do bondinho ou os versos!
ResponderExcluirA inspiração voltou a tona!
Ĉarmas la bildo, belas la poemo kaj esperante kaj portugale. Rafinitaj rimoj kaj ritmoj kondukas nin al plezura promeno per la lisbona trameto.
ResponderExcluirmelhor
ResponderExcluirde
Lisboa
passear
de
bonde