Naquele verão morreu a pessoa que o dono do quintal mais
amava.
Naquele verão o pé de araçá deu frutos numerosos e doces,
como nunca.
Ele cogitou ligar uma coisa à outra.
Não conseguiu.
Que pena. Seria um alento.
MAGIA PENSO
En tiu somero mortis la
homo, kiun la posedanto de la korto plej amis.
En tiu somero la gujavarbo donis
multenombrajn kaj dolĉajn fruktojn, kiel neniam.
Li konjektis ligi unu aferon al la alia.
Ne sukcesis.
Domaĝe. Tio estus
faciligo.
Araçá doce ! Lindo texto!
ResponderExcluirLa frukto klopodas dolĉigi la amarecon de la foresto, sed tiu dolĉeco iras al la stomako, ne al la koro... Bedaŭrinde.
ResponderExcluirLa poeto plendas pri la ironio de la sorto. Emociplena poemprozo!
ResponderExcluirEble la generoza arbo oferis al la posedanto de la korto amlecionon, sed li ankorau ne sukcesis kompreni...
ResponderExcluirTalvez os araçás jamais venham a ter o mesmo sabor. Apreciá-los mesmo assim, fruto de sabedoria. Belíssimo, Paulo!!!
ResponderExcluirO pomar da vida nos oferece muitos frutos, pode-se aprender a cultivar outras árvores e assim renovar sentimentos. Espero que esse amor se transforme para que a saudade se torne mais leve.
ResponderExcluir