Para Beth Rose
Quieto, manso como um rio subterrâneo,
o pranto sombrio,
resignado como um fruto extemporâneo,
obstinado, incessante,
a torcer o olhar semicerrado
para o crestado chão.
Náusea de ausência,
do incognoscível,
saliva espessa, acre.
Um fino tremor nos dedos,
agulhas pelo corpo, lancetas.
A vida em bolhas de delgadas paredes
prestes a romper.
Falta sentido a esta tarde calma.
Alheio à dor, o sol se põe.
Como tarda a noite!
PROKRASTA NOKTO
Kvieta, milda kiel subtera rivero,
la ombra ploro,
rezignacia kiel
ekstersezona frukto,
obstina, senĉesa,
tordanta la
duonfermitan rigardon
al bruligita
grundo.
Naŭzo de
foresto,
de la
nekompreneblo,
densa salivo
acida.
Diskreta tremado
de fingroj,
pikoj tra la
korpo, tranĉoj.
La vivo en
maldikmembranaj vezikoj
tuj rompiĝontaj.
Mankas senco al ĉi tiu
trankvila vesperiĝo.
Indiferenta al
doloro, suben iras la suno.
Kiom prokrasta la
nokto!
Kia bela kaj intensa poemo!Poezio ploras pro la naŭza ekzistdoloro; tamen la nokto ĉiam revenas.
ResponderExcluirBelíssimo poema! Os três últimos versos compõem o arremate perfeito! Falta sentido à vida!
ResponderExcluirAh!, linda foto!
ResponderExcluirLindo retorno, linda foto!
ResponderExcluirNur tiuj kiuj perdis gravajn homojn en la vivo taksas vian animsenton kiamverkis tiun poemon, animo kara... Jen la propra doloro je vizito al la koro.
ResponderExcluirPaulo, avec ces verses on peut sentir l'angoisse profonde, cachée mais aussi intense, conséquence de la perte d'un être aimé.
ResponderExcluir